windy city

in 1998 denk ik, werd ik eens van de fiets geblazen door de wind. vlakbij de kantoorflat westraven. turbulentie. onderschat nooit de wind, dat weten bezoekers van chicago, ‘the windy city, ook. en wat doen we hier? we maken een plein met een lange lege kant, zonder beschutting. de foto die ik maakte was op koopzondag. geen ziel. verkeerd moment denkt u? zo was het op zaterdagmiddag ook, ondanks de draaimolen en de mini-botsauto’s. en ook met warm weer mag het drukker. gelukkig waait er een frisse wind door het bestuur en middels een enquête mag men meedenken over een betere invulling van het plein.

‘windy city’

men noemt het plein, die lege stenen

een trechter is het, naast ‘de kom’

versnaperingen waaien om

terrasbezoekers zijn verdwenen

het is de lange lege zijde

waardoor we speelbal zijn van wind

die blaast en raast en ruimte vindt

het trieste plein heeft wat te lijden

maar nu wil men het hier verfraaien

men enquêteert en zegt ‘denk mee’

en hoopt dat het ultiem idee

in alle eenvoud aan komt waaien

© ton de gruijter

stiltecentrum

nog even en het is kerst. lichten branden al in de donkere dagen. veel huizen zijn anders van sfeer, kerken wat voller en dat geldt ook voor tafels. er wordt meer bezoek afgelegd en we wensen elkaar. een mooi moment om bij bezinning stil te staan. dat kan overigens altijd, en voor wie daar graag een inspirerende ruimte voor betreedt is in het altijd drukke stadshuis, midden in de bruisende binnenstad, het stiltecentrum. deur dicht en daar ben je dan.

stiltecentrum

zo’n binnenstad, zo’n bruisend hart

waar alles is gericht op kopen

waar steeds weer drommen mensen lopen

kent één plek die de drukte tart

een zaaltje met een licht gordijn

geeft ruimte aan de schone stilte

geen regen, warme zon of kilte

verstoort het ingetogen zijn

da’s goed, soms gaat het leven snel

en door de prikkels die we krijgen

verleren we de kunst van zwijgen.

kom dan eens hier, hier lukt het wel

© ton de gruijter 

the voice of mitchell

                            ( foto: rochelle possen )

kijkt u naar ‘the voice of holland’? ik doe dat. en ik kan genieten van zo’n jonge zangeres als julia, maar ik word stil van mitchell. en die komt nog uit nieuwegein ook! mitchell komt op mij over als een bescheiden man, die zelf ook maar afwacht of het goed zal gaan. een stem die roert, mij althans. liedjes die raken, mij althans. ik vind hem helemaal goed. op het moment dat dit stukje wordt geschreven weet ik niet hoe op vrijdagavond de show vordert, dus roep ik hem maar uit als mijn persoonlijke winnaar.

the voice of mitchell

dan klinkt ineens de stem van mitchell

hij heeft een baan maar kiest muziek

ik wens hem zalen vol publiek

want zo’n soort man gun ik die switch wel

’t niveau waarmee hij is begonnen

dat houdt hij vast, al heel ‘the voice’

wat mij betreft is hij ‘the choice’

voor mij heeft hij al lang gewonnen

hij ’s wat bescheiden, haast verlegen

maar kruipt toch onder ieders huid

dat timbre, dat intens geluid,

zelfs marley heeft weer stem gekregen

‘redemption song’ heeft weer geklonken

en ’t blijft maar klinken in mijn hoofd

dat komt door mitchell, die gelooft

in wat zijn stem ons heeft geschonken

© ton de gruijter 

                             ( foto: via facebook )

peinzende vrouw

een boeiend beeld staat in vreeswijk op het raadhuisplein. het is gemaakt door martine vlieger en het heet ‘peinzende vrouw’. titel en beeld zijn mooi in harmonie. de dame peinst, dat is duidelijk. waarover de gedachten gaan mag ieder voor zich invullen.

peinzende vrouw

in stilte op het raadhuisplein

als aan de klinkers vastgeklonken

zij is in stroef gepeins verzonken

en spreekt niet over vreugd of pijn

er is iets droevigs in ’t gezicht

en toch lijkt zij ook vastberaden

zo staat zij altijd op de kade

schuin neerwaarts is haar blik gericht

ligt daar het antwoord? als zij wacht

tot iets op straat of uit het water

haar nadert, dan komt ooit eens, later,

de dag dat zij verdwijnt en lacht

© ton de gruijter 

de droevige kastanjestraat

ook bomen worden ziek. en soms heelt dat niet meer. dan komen de mannen hakken, zagen en rooien. het is natuurlijk extra verdrietig wanneer, naast op andere locaties, uitgerekend in de kastanjestraat kastanjes worden verwijderd. dan kom je toch een beetje aan de identiteit van zo’n straat. een naambord met kastanjeweg zou al meer verklaren. maar goed, beloofd is dat er herplant wordt (zij het wat minder) en helder is dat niet ingrijpen gevaar zou opleveren.

de droevige kastanjestraat

de bomen ziek, en geen herstel

is mogelijk, dan dreigt gevaar

van takkenbreuk of erger, snel

besluit men tot een kapcampagne

een groene stad doet dat niet graag

maar toch regeert de lange schaar,

de hakbijl en de grote zaag

en men is machteloos; ’wat kan je?’

er wordt versnipperd en gekloofd,

een kluitje aarde in het gat

maar herplanting is wel beloofd

want zo verliest een stad haar franje

straks als het werken is voltooid

strijkt men de blote stoep weer glad

bewoners voelen zich berooid:

kastanjestraat, maar geen kastanje

© ton de gruijter

cornelis galesloot

wie kent ze niet? op meerdere momenten treedt het gezelschap naar buiten, zowel voor een feestelijke als plechtige muzikale bijdrage. de geschiedenis gaat terug tot het eind van de 19^e eeuw, toen was de naam nog ‘fanfare jutphaas’. in de twintigste eeuw werd, als eerbetoon, de naam ‘cornelis galesloot’ gekozen, een multi-muzikaal talent. en nog steeds blaast de vereniging haar partij behoorlijk mee. de vereniging kent een harmonie, een drumband en een dweilorkest.

cornelis galesloot

de sterkste man de zwaarste trom

met bekkens, sax en klarinetten

met fluiten, tuba, schuiftrompetten

daar komen zij de hoek al om

de blik is strak naar voor gericht

op bladmuziek met al die noten

die uitgeblazen en gefloten

een glimlach plaatsen op ’t gezicht

de broeken zwart, de jassen rood

gepluimde pet en gouden knopen

al spelend kunnen zij nog lopen

het heet cornelis galesloot

© ton de gruijter 

bespiegeling

met enig recht is de stad fier op het transformeren van leegstaande kantoorpanden naar woonbestemming. toch vraag ik me af of dat op termijn toereikend zal zijn. de druppels op de gloeiende plaat, u weet wel. zo kom ik nog wel eens in de buurt van het voormalig pand van ‘allianz’ aan de buizerdlaan. leeg en stil, waar het voorheen een aardige drukte was. dat is óók leegstand, het ontbreken van werk. mooi pand, met al dat spiegelend glas.

bespiegeling

de vloeren leeg, ik tel er elf

met wanden om in weg te dromen

het spiegelt lucht, het spiegelt bomen

en ’t spiegelt bovenal zichzelf

de oude plek van ‘allianz’,

voorheen de ‘zwolsche algemeene’

de reuring is al lang verdwenen

wat bleef is slechts de oude glans

ik zou zo graag een bordje ‘vol’

zien staan bij ’t terrein voor ’t parkeren

en dat mevrouwen en meneren

voldoening vinden in een rol

© ton de gruijter

hier eindigt het

de titelsong van skyfall begint met ‘this is the end’. hier eindigt het, zouden wij zeggen. met dat in gedachten sta ik op de ijsselsteinseweg. vlakbij is een bord met een streep door de stadsnaam, een grijze hemel sombert boven twee tunnels met routes voor tram en tweewielers die onder een snelweg uit het zicht verdwijnen. een ijl blaffen klinkt van het verdere rijpickerwaard.

hier eindigt het

de lucht is zwaar van vocht, ze grijst,

hangt boven wegen die verdwijnen,

onzichtbaar worden d’ asfaltlijnen,

een bord dat op het einde wijst

dit zijn de randen van de stad

waar achter dreigende gebieden

de woonplaats zijn van vreemde lieden

’t is niet te zien aan ’t bochtig pad

ik hoor ’t verkeer dat ‘huiswaarts’ zingt

alsof men -weg van hier gezonden-

’t gehuil van opgewonden honden

tot achtergrondgeluiden dwingt

een bel van d’ overweg van ’t spoor

lijkt mij te wekken uit het dromen

‘k had beter niet hier kunnen komen

is wat ik in ’t schel alarm hoor

© ton de gruijter

hospice nieuwegein

wanneer ik hier steeds reclame zou maken voor het koor waar ik in zing, zou dat niet gepast zijn. natuurlijk kan ik wel melden dat op 10 november in theater de kom een benefietconcert wordt gegeven door popkoor amazing ten behoeve van ‘proxima, hospice nieuwegein’. dat goede laatste huis heeft aandacht, vrienden en steun nodig. leest u op de site over het mooie werk wat daar wordt gedaan, én over de kaartverkoop voor het concert. graag tot ziens in de kom!

het laatste huis

wat niemand wenst en elkeen moet

is het vertrekken uit de uren

dat wordt hier tussen d’ laatste muren

zo veel als mogelijk verzoet

met armen vol zachtmoedigheid

wordt in het laatste deel van ’t leven

respectvol goede zorg gegeven,

verwarmt men hier de kouder tijd

zo kan ‘t nog even; hand in hand

in ’t laatste huis zacht samen praten

totdat het tijd wordt van verlaten,

en iedereen is ooit passant

© ton de gruijter

 noot: het beeld op de bovenste afbeelding werd vervaardigd door lea wijnhoven.

watertoren nieuwegein

de watertoren is ooit door grenscorrecties op ons grondgebied gekomen. goed zo. het is een mooi bouwwerk. in verschillende documenten, ook op internet te vinden, wordt melding gemaakt van de bijzondere bouwstijl van de watertoren aan de hoge landen. daar leest men ook over uitgekraagde bekroningen, waar vindt men dat nog!

de toren is van binnen (op afspraak) te bezichtigen, de buitenkant is er altijd voor wie maar wil zien.

watertoren nieuwegein

hij is al jaren met pensioen

zijn functie is al lang verloren

hij is een droge watertoren

er is geen werk voor hem te doen

de grond is nu van nieuwegein

hij staat op onze hoge landen

met eigenlijk niet meer om handen

dan een herinnering te zijn

zo kon men bouwen in cement

fraai uitgekraagd is de bekroning

natuurlijk volgt dan een beloning

het rijk ziet hem als monument

© ton de gruijter 

schrijfcafé in nieuwegein

waar denkt ú als eerste aan bij het woord ‘café’? juist, ik ook. maar dat is het dus niet. ik ging op bezoek bij de nieuwe locatie van lunchroom fair's in ‘de nieuwe baten’. ik wilde ook eens de sfeer proeven van het schrijfcafé, wat daar met regelmaat wordt georganiseerd. wat daar passeert kan niet in een korte tekst worden geduid. leest u de site eens. of neem eens deel!

schrijfcafé in nieuwegein

dit is een ander soort café

het is hier niet van bier of wijnen

maar zoekt de inkt papieren lijnen

en drinkt men koffie of een thee

men wordt slechts lichtjes aangespoord

en dan wordt het zichzelf verkennen

dan wordt het luist’ren naar de pennen

en dieper gaat het, woord na woord

de rijkdom, die uit woordenschat

en creativiteit kan groeien

laat achteraf de wang nog gloeien

als buiten komt wat binnen zat

© ton de gruijter

lege hallen aan de herenstraat

eerst vond ik het vreemd, een bedrijventerrein midden in het centrum. later begreep ik dat de nieuwbouw zich om oud-jutphaas had heen gevouwen. ik fietste altijd naar utrecht (en weer terug natuurlijk) en ik wierp steevast een blik op ‘van bentum constructies en stalen ramen b.v.’ een stoer bedrijf leek me dat, waar met precisie stevig spul werd gefabriekt door vaklieden. de hallen staan leeg, de boedel is weg, de zaak failliet. gaat ook dit pand richting kommer of trappelt men om herbestemming te bieden?

lege hallen aan de herenstraat

wie heel goed ruikt, ruikt hier nog roest

dat hangt nog in de lege hallen

maar verder hoort men spelden vallen

want heel ’t bedrijf houdt zich nu koest

de markt was kwaad, het tij verkeerd

voor ’t construeren van metalen

het coaten of met verfspuit stralen

men noemt het deftig ‘gefailleerd’

en wat aan boedel waarde had

voor ’t lassen, ponsen of het boren,

de herenstraat zou ’t nooit meer horen

het werd geveild, het bracht nog wat ..

de markt was kwaad, en tegenwind

verdreef de vaklui, ‘stalen handen’

het dak rust nu op kale wanden

ik hoop dat ’t herbestemming vindt

© ton de gruijter

het rundubos

het is er wel eens mooier geweest, althans, in onze westerse ogen wellicht. je weet nooit precies hoe afrikanen denken over schoonheid. ik bedoel, de muziek klinkt anders, het eten is niet te vergelijken en dan zal de waardering voor het onderhouden van openbaar groen ook wel verschillen. misschien is dat juist de reden om het hier wat te laten rusten.

het rundubos

de mens is soms de stad zo moe

dan lokt, zo lijkt, het groene buiten

waar vreemde vogels kwetterfluiten,

iets drijft de mens naar rundu toe

eerst moet men langs een knuppelbrug

om zich te laven aan de klanken

van runduland, en wankelplanken

die dienen als de route t’rug

en zou ’t in rundu ook zo zijn?

zo overwoekerd door de bossen

met wilde struiken, woeste mossen

of is dat typisch nieuwegein?

© ton de gruijter 

(voor de lezer: nieuwegein heeft een stedenband met rundu, namibië. lokaal is een stukje bos het 'rundubos' gedoopt)

winkelwagenleed

was ik toch even van m’n stuk. een groengasauto parkeert foutief, twee handhavers springen eruit om andere auto’s op het parkeren te controleren. ik kijk belangstellend of de groengasauto een ontheffing heeft, waarop een handhaver nogal nadrukkelijk het een en ander stelt. stijgt het groengas naar het hoofd? nee, het is de werkdruk. naast de jacht op stoutparkeerders is nu ook de zorg voor weeswinkelwagens aan de handhavers toevertrouwd. burgers, gedraag u!

winkelwagenleed

zo’n wagentje van vijftig cent

of koddig muntje in het slot

behoedt men voor een droevig lot

met handhaving of wijkagent

zo’n wagentje moet van de straat

het hoeft niet voor uw deur te staan

het gaat uw buren toch niet aan

naar welke supermarkt u gaat

nee, honderd meter maximaal

mag ’t wagentje van d’ winkel af

gaat u te ver, riskeert u straf

en krijgt u een proces verbaal

pas als de ketting stevig zit

een lange rij, zoals het hoort

dan wordt de orde niet verstoord

dan staan ze prachtig in ‘t gelid

© ton de gruijter

het spookhuis van de handelskade

ergens op de gemeentepagina staat dapper dat nieuwegein bekend staat om haar groen. tevens heeft men nogal werk gemaakt van ‘groene daken’. flauw genoeg speelde dat door mijn hoofd bij het passeren van een droef pand aan de handelskade, ergens tussen de wiersdijk en de noorderstraat. het verlaten bouwsel wordt bijna overwoekerd, er groeien zelfs bomen in de dakgoot!

het spookhuis van de handelskade

de handelskade heeft een huis

met vensters dicht, een ruit gebroken,

de deur op slot, het zou er spoken

als dat bestond; ’t voelt daar niet pluis

de tuin breekt door haar oppervlak

de grond lijkt haar te krap bemeten

of wil ze dat passanten weten

dat bomen kunnen op een dak?

voorheen was ’t hier wellicht een thuis

nu huilt het pand van droef verlangen

naar verf en voeg, nog eens behangen

maar niemand luistert naar zo’n huis

© ton de gruijter 

maritiem nieuwegein

wat een weekend! de beatrixsluis was jarig, vreeswijk had de authentieke dag én er was de tweede editie van ‘maritiem nieuwegein’. zo ontstond er vanzelf een gevarieerd programma. wie zich tijdens zo’ n weekend verveelde, koos er dan zelf voor.

aangenaam dus.

alleen het woord ‘maritiem’, dat blijft even zeuren. u weet, dan doe ik mee.

maritiem nieuwegein

ik kende het als waterstad

en als er wat te vieren is

dan roemt men de geschiedenis

ik denk dan aan rivierennat

maar kenners stellen unaniem

dat nieuwegein ooit kustplaats was

het scheen te golven ooit op ’t gras

en daarom heet het maritiem

zo groeit een feest tot festival

met drakenboot en shantyzang

een braderie, ach dagen lang,

door heel de stad is het hier bal

‘hoera’ nog voor de jaar’ge sluis

en als men dan weer ruimen mag

aan ’t eind van d’ authentieke dag,

klinkt héél ver weg wat zeegebruis

© ton de gruijter

kindervakantieweek bouwgein

gelukkig komt aan zo’n lange vakantie ook een eind.

gelukkig ja, want voor de deelnemers is de laatste week wellicht de leukste. op het terrein van bouwgein mocht ik even kijken naar hoe de kindervakantieweek (kan leuker, die naam) er uit zag. het thema was dit jaar onbewoond eiland. laat de fantasie maar gaan.

kindervakantieweek bouwgein

de vijfde week is nu voorbij

en eindelijk gaat bouwgein los

men fantaseert een eilandbos

de mooiste week is dit voor mij

mijn bouwwerk groeit, van plank na plank

de spijkers drijven wanden vast

de linkerduim in hansaplast

’t geluid van bouwen, wat een klank!

’t was onbewoond, dit eiland hier

tot wij hier kwamen aangestormd

een stad van hout is hier gevormd

de laatste week, dat is plezier.

© ton de gruijter 

het beeld met de naam 'eigen kamer'

beeldende kunst is niet altijd even toegankelijk. één van de moeilijker werken vind ik persoonlijk het beeld ‘eigen kamer’ van theo schepens in het park galecopperzoom. ik weet ook niet zo goed raad met de naam. de site van de kunstenaar helpt ook niet echt. daar staat onder andere dat het publiek zich beter niet overweldigd kan voelen door virulente retoriek. ik weet niet goed wat dat betekent, maar zo voelt het toch wel.

het beeld met de naam ‘eigen kamer’

daar staat een man bij galecop

een mens die and’re mensen draagt

en niemand die eens aan hem vraagt

‘zeg, welke richting wilt u op?’

hij lijkt te lopen maar staat stil

wellicht draagt hij een boodschap uit

voor wie niet steeds de ogen sluit

‘wie and’ren torst maakt het verschil’

dan staat hij voor een mooie droom

het bieden van een sterke hand

dat mag wel verder dan de rand

van ’t buurtpark galecopperzoom

© ton de gruijter

het parcours van de fietsstad

volgende week wordt in galecop de jaarlijkse jeugdwielerronde gehouden. op het wielerparcours! ‘waar precies?’ vraagt u nog eens. op het wielerparcours, u weet wel, dat is dat fraai traject tussen bomen en bosschages, in gebruik als ‘hondenlosloopgebied’ en voor fietsers door hekken en blokkades ontoegankelijk. er zit een verhaal achter natuurlijk, maar het oogt vreemd in een stad die fietsstad 2014 wil worden. zou het daar voor worden bewaard?

het parcours van de fietsstad

’t was vroeger door de herenstraat,

een stukje buxtehudelaan

langs ’t sluisje weer van voor af aan

waar ongeveer de kerk nog staat

het was toen midden in de stad,

het zoeken naar het juist verzet

en naast het zweet en kettingvet

hing geur van bier en van patat

nu gaat het stiekem in een bos,

men weert hier eens per jaar de hond

dan zoeven hier de wielen rond,

blokkades weg en hekken los

misschien moest hier eens vaker wat,

dan kon vanuit het bandgezoem

een nieuwe mollema of froome,

dat zou wat zijn voor ’n wielerstad

© ton de gruijter 

stadsboulevard

vakantietijd. we zijn er even niet. en dat terwijl deze zomer fraaie dagen biedt. sterker nog, we hebben een promenade en een heuse stadsboulevard! en daar meren pleziervaartuigen aan met hen, die elders wonen en hier eens komen kijken.

stadsboulevard

het is nog strak, het nieuw trottoir

wat bankjes bruinen op een rij

een fietspad langs de ene zij,

de stad heeft hier haar boulevard

een tijdelijke kapitein,

het kind, verveeld, het is het zat,

en moeder, op de voorplecht plat,

zo doen ze even nieuwegein

een ander haalt het anker op

’t onwennig sjorren aan de tros

het bier gaat hoog, het schip is los,

glijdt zachtjes naar een nieuwe stop

wat foto’s nog, het loom gebaar

-routine van de boottoerist-

straks weet eenieder die ’t niet wist

‘die stad heeft ook een boulevard’

© ton de gruijter 

vervallen tempel

het schipperspad voert vanaf de beatrixsluis naar het noorden. rechts het kanaal, waar binnenvaartschepen aanmeren, links een terrein met bedrijvigheid. het blijkt ‘verboden toegang’ te zijn, ik kan er dus alleen maar per ongeluk op gekomen zijn. en daar, onder wat bomen, in een gebied wat niet van iets of iemand lijkt te zijn, zag ik een tempelhuisje, op een pilaar, vervallen en zo te zien lang niet gebruikt. deze tempelhuisjes komen vooral in aziatische landen voor.

vervallen tempel

het moest hier ingetogen zijn

een daags moment, een ritueel

bescheiden wens, het is niet veel

‘laat deze plek gezegend zijn’

nu is de tempel oud, kapot

het zou een teken kunnen zijn

van ’t zelfvertrouwen, nieuwegein

zoekt zelf bestemming van haar lot

’t restant is dit van wat verdween,

de eerbied voor wat wij niet zien

maar ooit beseft de mens misschien

opnieuw ‘wij zijn hier niet alleen’

© ton de gruijter

wachters

het fietspad ‘randijk’ slingert wat langs park en woongebied. vanaf het water gaat het richting buizerdlaan, waarna langs de ransuil kan verder worden gefietst. en dát stuk bedoel ik. daar staat zo’n fraaie dubbele rij bomen. ik blijf het mooi vinden om naar te kijken.

wachters

zo plechtig staan ze, bast na bast

als wachters in een stramme rij

met hoge kronen, boven mij,

en wortels, in de aarde vast

zo houden zij de lucht in toom

voorkomen dat zij nederdaalt

een jonge wolk, die wat verdwaalt

hervindt door hen de juiste stroom

maar stel dat ’t hier eens buigt of kromt,

dat boom na boom zijn plicht verzaakt

en dat doordat de linie kraakt

de hemel op de aarde komt

© ton de gruijter 

nieuwegein; vijftig tinten

ik krijg altijd een beetje een kind-gevoel, wanneer ik de snoepwinkel in cityplaza passeer. een hoekje zoetigheid boven aan de roltrap vanuit de parkeergarage, die –laten we wel wezen- altijd naar uitlaatgas ruikt. ik vroeg de eigenaar van het zoet of ik hem in een stukje, gezien zijn leeftijd, ouwe snoeper mocht noemen. dat mocht, maar dat doe ik toch maar niet.

nieuwegein; vijftig tinten

alleen een kind kan ’t nog geloven

wanneer het door de dampen gaat

de auto’s staan hier onder straat

maar ergens moet er meer zijn boven

’t wil sneller dan de roltrap sprinten

‘omhoog! omhoog! naar and’re geur’

een klein paleis met toverkleur

er zijn wel vijftig roze tinten

de barre tocht door de garage

beloont zich door een rijk palet

van zoetigheden, neergezet,

verlokkend in de etalage

© ton de gruijter 

join the pipe

wordt er eigenlijk wel gebruik gemaakt van onze waterpijpen? waterpijp? nee, dat heeft niets met drugs te maken. bij het stadsplein, in cityplaza en in het natuurkwartier zijn drie punten, waar gratis water kan worden getapt.

ons water is van prima kwaliteit, en hier wordt het u gratis aangeboden. vul hier uw lege fles, en u helpt u zelf en u voorkomt dat er steeds weer plastic naar de afvalberg gaat.

groen en duurzaam, dat is het nieuwe denken. wat let u?

join the pipe

waar amsterdam zich onderscheidt

door wallen en de geur van wiet

omarmt men zulks hier liever niet

en kiest een ander soort beleid

het leek of hier een nieuwe hype

geboren was, een drugstoerist

die ’t fijne er niet zo van wist

dacht: ‘hey man, groovy, join the pipe!’

zo’n naam misleidt, ’t is duurzaamheid

die u, al drinkend ongemerkt

als u ‘the pipe’ gebruikt versterkt

doordat u afvalgroei bestrijdt

© ton de gruijter