de droevige kastanjestraat

ook bomen worden ziek. en soms heelt dat niet meer. dan komen de mannen hakken, zagen en rooien. het is natuurlijk extra verdrietig wanneer, naast op andere locaties, uitgerekend in de kastanjestraat kastanjes worden verwijderd. dan kom je toch een beetje aan de identiteit van zo’n straat. een naambord met kastanjeweg zou al meer verklaren. maar goed, beloofd is dat er herplant wordt (zij het wat minder) en helder is dat niet ingrijpen gevaar zou opleveren.

de droevige kastanjestraat

de bomen ziek, en geen herstel

is mogelijk, dan dreigt gevaar

van takkenbreuk of erger, snel

besluit men tot een kapcampagne

een groene stad doet dat niet graag

maar toch regeert de lange schaar,

de hakbijl en de grote zaag

en men is machteloos; ’wat kan je?’

er wordt versnipperd en gekloofd,

een kluitje aarde in het gat

maar herplanting is wel beloofd

want zo verliest een stad haar franje

straks als het werken is voltooid

strijkt men de blote stoep weer glad

bewoners voelen zich berooid:

kastanjestraat, maar geen kastanje

© ton de gruijter

cornelis galesloot

wie kent ze niet? op meerdere momenten treedt het gezelschap naar buiten, zowel voor een feestelijke als plechtige muzikale bijdrage. de geschiedenis gaat terug tot het eind van de 19^e eeuw, toen was de naam nog ‘fanfare jutphaas’. in de twintigste eeuw werd, als eerbetoon, de naam ‘cornelis galesloot’ gekozen, een multi-muzikaal talent. en nog steeds blaast de vereniging haar partij behoorlijk mee. de vereniging kent een harmonie, een drumband en een dweilorkest.

cornelis galesloot

de sterkste man de zwaarste trom

met bekkens, sax en klarinetten

met fluiten, tuba, schuiftrompetten

daar komen zij de hoek al om

de blik is strak naar voor gericht

op bladmuziek met al die noten

die uitgeblazen en gefloten

een glimlach plaatsen op ’t gezicht

de broeken zwart, de jassen rood

gepluimde pet en gouden knopen

al spelend kunnen zij nog lopen

het heet cornelis galesloot

© ton de gruijter 

bespiegeling

met enig recht is de stad fier op het transformeren van leegstaande kantoorpanden naar woonbestemming. toch vraag ik me af of dat op termijn toereikend zal zijn. de druppels op de gloeiende plaat, u weet wel. zo kom ik nog wel eens in de buurt van het voormalig pand van ‘allianz’ aan de buizerdlaan. leeg en stil, waar het voorheen een aardige drukte was. dat is óók leegstand, het ontbreken van werk. mooi pand, met al dat spiegelend glas.

bespiegeling

de vloeren leeg, ik tel er elf

met wanden om in weg te dromen

het spiegelt lucht, het spiegelt bomen

en ’t spiegelt bovenal zichzelf

de oude plek van ‘allianz’,

voorheen de ‘zwolsche algemeene’

de reuring is al lang verdwenen

wat bleef is slechts de oude glans

ik zou zo graag een bordje ‘vol’

zien staan bij ’t terrein voor ’t parkeren

en dat mevrouwen en meneren

voldoening vinden in een rol

© ton de gruijter

hier eindigt het

de titelsong van skyfall begint met ‘this is the end’. hier eindigt het, zouden wij zeggen. met dat in gedachten sta ik op de ijsselsteinseweg. vlakbij is een bord met een streep door de stadsnaam, een grijze hemel sombert boven twee tunnels met routes voor tram en tweewielers die onder een snelweg uit het zicht verdwijnen. een ijl blaffen klinkt van het verdere rijpickerwaard.

hier eindigt het

de lucht is zwaar van vocht, ze grijst,

hangt boven wegen die verdwijnen,

onzichtbaar worden d’ asfaltlijnen,

een bord dat op het einde wijst

dit zijn de randen van de stad

waar achter dreigende gebieden

de woonplaats zijn van vreemde lieden

’t is niet te zien aan ’t bochtig pad

ik hoor ’t verkeer dat ‘huiswaarts’ zingt

alsof men -weg van hier gezonden-

’t gehuil van opgewonden honden

tot achtergrondgeluiden dwingt

een bel van d’ overweg van ’t spoor

lijkt mij te wekken uit het dromen

‘k had beter niet hier kunnen komen

is wat ik in ’t schel alarm hoor

© ton de gruijter