donderdag 27 december 2012

warsenhoeck




dat krijgt men tegen het eind van het jaar. de vaststelling dat er steeds meer verleden ontstaat. een teken dat we ouder worden. mijmeringen. en dan, wat wacht ons in het nieuwe? en ging het niet te snel? willen we niet wat vasthouden van wat er niet meer is?
aanleiding om aandacht te schenken aan onze historische kring, en dan met name museum warsenhoeck, gevestigd in het staldeel van de fraaie boerderij ijsselstee. en vanzelfsprekend wens ik u een goede en veilige jaarwisseling!

warsenhoeck

‘k weet niet wat mij te wachten staat
de toekomst moet zich openbaren,
ligt in ’t verschiet, in nieuwe jaren
totdat ook die tijd ons verlaat

dan vliegt het weg, waar blijft de tijd
wie kan fragmenten daar van vangen
wie laat hem aan de muren hangen
wie hoedt hem voor vergetelheid

dat ziet men hier in warsenhoeck,
de woonstee van ’t lokaal verleden
hier kan men vroeger binnentreden
wat was wacht hier op uw bezoek

© ton de gruijter 

donderdag 20 december 2012

nicolaaskerk




één van de mooiste bouwwerken in nieuwegein vind ik persoonlijk de nicolaaskerk.
in de tijd dat de kerk werd gerenoveerd las ik de roman ‘sarum’, die onder andere verhaalt van de bouw van een kathedraal in salisbury. en dan fietste ik er nog tweemaal daags langs ook. dan komt zo’n gebouw tot leven. ik bracht laatst weer een bezoek aan de kerk. wat een sterke combinatie van eerbied, ingetogenheid en kunst. in het buitenland zouden we zo’n plek bewonderen. laten we het hier koesteren.

nicolaaskerk

het is natuurlijk mensenwerk
maar niet bedoeld voor aards genot
we voelen hier ’t bestaan van god
dat is de kracht van deze kerk

en ieder deel draagt het verhaal
van lijden, liefde en van hoop
van overgave, van de doop
en ieder spreekt dezelfde taal

soms hoop ik dat de deur niet sluit
dat wat zo sterk de ziel verfraait
een goede dag naar buiten waait
dat deemoed doorklinkt als geluid

© ton de gruijter


donderdag 13 december 2012

geen kunst




men zou er voorzichtig van worden. ik schreef over het onderhoud aan de trambaan, ging het mis. ik schreef over de artshop in de bibliotheek, wordt die gesloten. gesloten! juist. het wordt een beetje stil in dat stadshuis als we niet oppassen. zit daar alles net een beetje op orde, wordt er al weer afgestoten. geen geld meer. wel ruimte. een akelig voorgevoel bekruipt me.
op 13 december volgt er een feestelijke ‘sale’. dat is een uitnodigend woord voor ‘verkoop’.

geen kunst

zo kort geleden ingericht
en nu al gaat het mis, een flop
de artshop in de bieb gaat dicht
’t is jammer, maar het geld is op

subsidie stopt, het kost te veel
de spullen moeten van de wand
men roept nog vrolijk van een ‘sale’
maar da’s een voetnoot in de krant

’t begon eerst als paradepaard
nu raakt het plotsklaps uit de gunst
’t is blijkbaar onvoldoende waard
zo is bezuiniging ‘geen kunst’

© ton de gruijter 

donderdag 6 december 2012

de touwtrekkers




verspreid over de stad vinden we beeldende kunst. en we zijn er zo aan gewend dat het er is, dat het niet eens bewust wordt opgemerkt. als we de moeite nemen wat langer bij een beeld stil te staan, komen vanzelf nieuwe gedachten op. ik ging deze week eens wat langer kijken bij een beeld wat ik eerder slechts vluchtig waarnam. ‘de touwtrekkers’ van willem j. lenssinck op de kastanjestraat.

de touwtrekkers

nog kind zijn wij en blijven dat
wij zoeken elkaar dag en nacht
wij meten hier elkanders kracht
ons streven is in brons gevat

hier spant de kuit en hardt de spier
de voet komt schrap de rug moet krom
het evenwicht, daar draait het om
en niemand wint, we blijven hier

gegoten als voor eeuwigheid
symbool van tasten naar wat kan
en in respect genieten van
’t plezier van onbesliste strijd

© ton de gruijter