de pijn van nieuwegein

 

ik was er van onder de indruk. ook de burgemeester schrok.

het a.d. leverde een aantal artikelen onder de serienaam 'luisteren naar nieuwegein'

waar een onthutsend beeld in wordt geschetst van mensen die door een combinatie

van woning, financiën, gezondheid of gemaakte keuzes buiten de boot vallen.

erger, het is vaak wijkbepaald.

dan steekt het glimmende centrum met het alweer bijna opgeleukte stadshuis, een

lonkend theater en de bouw van appartementen waarvan sommige vier keer duurder

zijn dan de gemiddelde woningwaarde van de wijk die aan de overzijde van het water ligt,

weer even af.

het kanaal als moderne slotgracht.

aangegeven wordt dat de problematiek zich vooral afspeelt in de 'centrale as' van de stad.

dat is een uitdaging, u weet, met een zwakke as is het lastig sturen.

een akelig besef, zo kort na de vijftigste verjaardag van de stad.

de pijn van nieuwegein

zij bouwt veel hoger dan zij vroeger kon,

het is hier wonen in de wolken

ambitie is het toverwoord

al sinds zij met haar groei begon

en kijk, zelfs langs kanalen en rivier

strekt nieuwbouw stenen vingers uit

het is hier wonen aan het water,

zij garandeert u woonplezier

zij is inmiddels vijftig jaar

zij vierde onlangs nog haar feest

maar ach,

de vlaggetjes zijn en blijven opgeruimd

de straten zijn weer kaal

de loftrompet is terug in haar foedraal

want sinds zij beter in de spiegel keek

besefte zij de keerzij van 't verhaal

haar steen liet zich eenvoudig voegen,

de steen, die zij zo goed kent

maar voor de mens, zo moet zij nu erkennen

kent zij géén cement

het stemt tot zorg en droefenis

dat haar gemeente onvoldoende

een gemeenschap is

© ton de gruijter