de dialoog' heet het kunstwerk in het park, granieten zuiltjes in de heuvel.
en dat is toepasselijk, want er wordt nogal gesproken over het voorgenomen besluit
een evenemententerrein in te richten in het laatste grote groene gebied van nieuwegein.
wanneer je door je wimpers kijkt lijken de zuiltjes wel tanden van een onderkaak,
klaar om een hap uit het gras te nemen. dat klinkt net zo dreigend als het is.
de laatste keer dat ik een evenement in het park bezocht was in 2012, de 'festafette',
een feestje met meer artiesten dan bezoekers.
daarna kende ik het park slechts als park. precies zoals de bedoeling was, en is.
en soms heb je maar één moment om een goede keuze te maken
dit is ons laatste grote groen
dit is ons laatste grote groen
een rustpunt, een oase
tussen water, spoor en straten,
bedoeld om niet per se heel veel te doen
hier hoor je vogels zingen naar elkaar
hier hoor je nog de bomen ruisen
of de tred van joggers die een fietspad kruisen
hier hoor je kinderen spelen,
een hond, gegrom en dan geblaf
hier valt de drukte van je af
dit gun je elke stad
ach, laat die vogels toch niet vluchten
bij de eerste noten van gitaar of bas
laat hier geen foodtrucks ploegen
door bosschages, voren trekkend in het gras
laat hier geen kermis zijn
met knipperlicht en blikmuziek
laat hier geen vreemde geuren hangen,
geen sate naast ijsselstee, geen pizza's, wafels
en geen lauwer worden bier
dit is ons laatste grote groen
een rustpunt, een oase
tussen water, spoor en straten,
je kan er werkelijk veel mee doen,
of beter nog, het laten
© ton de gruijter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten