donderdag 14 maart 2024

dit is ons laatste grote groen

 



de dialoog' heet het kunstwerk in het park, granieten zuiltjes in de heuvel.

en dat is toepasselijk, want er wordt nogal gesproken over het voorgenomen besluit

een evenemententerrein in te richten in het laatste grote groene gebied van nieuwegein.

wanneer je door je wimpers kijkt lijken de zuiltjes wel tanden van een onderkaak,

klaar om een hap uit het gras te nemen. dat klinkt net zo dreigend als het is. 

de laatste keer dat ik een evenement in het park bezocht was in 2012, de 'festafette',

een feestje met meer artiesten dan bezoekers. 

daarna kende ik het park slechts als park. precies zoals de bedoeling was, en is. 

en soms heb je maar één moment om een goede keuze te maken


dit is ons laatste grote groen


dit is ons laatste grote groen

een rustpunt, een oase

tussen water, spoor en straten,

bedoeld om niet per se heel veel te doen

hier hoor je vogels zingen naar elkaar

hier hoor je nog de bomen ruisen

of de tred van joggers die een fietspad kruisen

hier hoor je kinderen spelen, 

een hond, gegrom en dan geblaf

hier valt de drukte van je af

dit gun je elke stad


ach, laat die vogels toch niet vluchten

bij de eerste noten van gitaar of bas

laat hier geen foodtrucks ploegen

door bosschages, voren trekkend in het gras

laat hier geen kermis zijn 

met knipperlicht en blikmuziek

laat hier geen vreemde geuren hangen,

geen sate naast ijsselstee, geen pizza's, wafels

en geen lauwer worden bier


dit is ons laatste grote groen

een rustpunt, een oase

tussen water, spoor en straten,

je kan er werkelijk veel mee doen,

of beter nog, het laten


 © ton de gruijter


zondag 3 maart 2024

de pijn van nieuwegein

 



ik was er van onder de indruk. ook de burgemeester schrok.

het a.d. leverde een aantal artikelen onder de serienaam 'luisteren naar nieuwegein'

waar een onthutsend beeld in wordt geschetst van mensen die door een combinatie

van woning, financiën, gezondheid of gemaakte keuzes buiten de boot vallen.

erger, het is vaak wijkbepaald.


dan steekt het glimmende centrum met het alweer bijna opgeleukte stadshuis, een

lonkend theater en de bouw van appartementen waarvan sommige vier keer duurder

zijn dan de gemiddelde woningwaarde van de wijk die aan de overzijde van het water ligt,

weer even af.

het kanaal als moderne slotgracht.

aangegeven wordt dat de problematiek zich vooral afspeelt in de 'centrale as' van de stad.

dat is een uitdaging, u weet, met een zwakke as is het lastig sturen.

een akelig besef, zo kort na de vijftigste verjaardag van de stad.


de pijn van nieuwegein


zij bouwt veel hoger dan zij vroeger kon,

het is hier wonen in de wolken

ambitie is het toverwoord

al sinds zij met haar groei begon

en kijk, zelfs langs kanalen en rivier

strekt nieuwbouw stenen vingers uit

het is hier wonen aan het water,

zij garandeert u woonplezier


zij is inmiddels vijftig jaar

zij vierde onlangs nog haar feest

maar ach,


de vlaggetjes zijn en blijven opgeruimd

de straten zijn weer kaal

de loftrompet is terug in haar foedraal


want sinds zij beter in de spiegel keek

besefte zij de keerzij van 't verhaal


haar steen liet zich eenvoudig voegen,

de steen, die zij zo goed kent

maar voor de mens, zo moet zij nu erkennen

kent zij géén cement


het stemt tot zorg en droefenis

dat haar gemeente onvoldoende

een gemeenschap is


© ton de gruijter


woensdag 31 januari 2024

wat wordt het toekomstbeeld?

 



het beeld 'cirkle of life' van jits bakker werd door de raad van toezicht als geschenk voor

de medewerkers van het antonius ziekenhuis aangekocht. één van mijn favoriete

kunstwerken in de stad.

de laatste tijd echter staat het er verloederd bij, bijna al het gekleurde glas is verdwenen.

een voorbode van het vertrek van het ziekenhuis? we horen daar niks meer over.

persoonlijk moet ik er niet aan denken.


wat wordt het toekomstbeeld?


de vraag naar zorg groeit, ook in nieuwegein

we zijn wat minder fit, de leeftijd stijgt

dan hoop je dat je goede zorg krijgt

maar 't ziekenhuis vertrekt naar leidsche rijn


straks staan we daag'lijks op de snelweg vast

-wat negatief aan uitlaatgassen scheelt-

op zoek naar wie één onzer kwalen heelt

en óók een parking waar de auto past


natuurlijk komen hier dan meters vrij

ik zie al nieuwe straatnaamborden staan,

de röntgendreef, het darmplein, luchtweglaan,

ik fantaseer al zeven flats er bij


ik gun de zorg een eigen spreidingswet,

geen concentratie in de grote stad

de regio mankeert zelf ook al zat,

genoeg voor poli, een chirurg, een bed

 

   

© ton de gruijter







                                                           (het beeld in goede staat)

dinsdag 2 januari 2024

nieuwe jaren, nieuwe buren



ik wandel nogal eens langs de groene steeg, doorgaans een laantje met water en lommer.

nu het blad verdwenen is, wordt goed zichtbaar hoe de binnenstad zich ontwikkelt.

bliksems! allemaal hoogtepunten.


nieuwe jaren, nieuwe buren


het was verscholen achter blad,

maar nu toont ons de binnenstad

hoe hoog zij groeien wil


de nieuwe torens lijken haast

door de kranen, die er naast

heen en weer bewegen,

uit de grond te zijn getrokken

en onverschrokken roept de stad

'er is nog ruimte in de lucht'


en zij, die nu verlangen

naar hun deur die straks wordt afgehangen

naast het bordje waar hun naam op staat

kennen nu nog niet de naam, hun straat 

wordt later ingetekend op de kaart


en al die hoogte, waar de stad naar toe verhuist

maakt dat het geins stadshuis, ooit verguisd

omdat het veel te groot was voor de stad,

een gebouwtje wordt, beneden, daar,

waar het plein zo'n windlast had



© ton de gruijter 



vanzelfsprekend hoop ik dat het nieuwe jaar u brengt wat voor u belangrijk is.

 


dinsdag 12 december 2023

afscheid van de rode burcht

ik kies de verkeerde gebouwen in deze stad. was ik eerder al bekend fan van het inmiddels gesloopte, maar eerder zo mooie spiegelgebouw aan de buizerdlaan, nu is er bijna niets meer over van het gebouw 'zuidstede', de wieg van 'wifi'.

al terugblikkend merk ik ook dat ik in het verleden dappere dingen schreef die uiteindelijk door de tand des tijds worden ingehaald.

ook de rode burcht blijft niet voor altijd.

als afscheid een tekst uit 2015.





een stoer pand, het gebouw ‘zuidstede’ op de hoek van de a.c. verhoefweg en de zuidstedeweg. ik vind het jammer dat een groot deel van de gevel voor reclamedoeleinden gebruikt mag worden, maar verder mag ik het graag zien. het lijkt een onneembare vesting, een burcht. en dat mag ook wel, want direct aan de overzijde van de weg ligt een buurt vol driften.

de rode burcht

wanneer de drift de stad bedreigt,
wanneer de angst de mens verwurgt
dan ijlt men naar de rode burcht
en hoopt dat men bescherming krijgt

want menig stede in ’t gebied
ontbeert de kracht van rode steen
daar walst een vijand overheen.
niet bij de burcht, daar kan dat niet

het stoere huis met d’ rode muur
houdt stand wanneer het wordt bestookt,
wordt nooit geslecht of uitgerookt,
dus laat men af, verslagen, zuur

© ton de gruijter 

zondag 26 november 2023

de bomen in de dorpsstraat

 



u kent het wel, plekken die je op vakantie bezoekt die echt fotogeniek zijn. je laat het anderen zien en je wilt er graag nog eens heen.

hier hebben we ook die plekken, we zien het minder scherp omdat het dagelijks leven ons bezig houdt.

maar wees eerlijk, wat denkt u van de dorpsstraat in vreeswijk?

leuke panden, gastvrije winkels en horeca met –als het weer het toelaat- mooie terrassen aan het water onder een bladerdak van fraaie bomen.

laten we niet alles opknappen, we zijn zo maar wat schoonheid kwijt


de bomen in de dorpsstraat


wat is het toch een fraaie plek

je proeft hier het verleden,

de tijden die vergleden

tussen de werf en ’t water van de lek


en och, wat zijn de bomen blij

dat zij lang gelee hier zijn geplant

nu staan ze aan de waterkant

vol kracht en pracht, een fiere rij


wie hier aan tornt, vernieuwing vraagt,

doet weinig goeds maar levert schade

vreeswijk vreest een blote kade

wanneer de bomen zijn gezaagd


© ton de gruijter



noot: de afbeelding is van het utrechts archief

vrijdag 10 november 2023

een parel aan ons snoer


 

ik weet het nog goed, in 2015 sprak de gemeente met inwoners en men koos er voor dat nieuwegein in de toekomst een bruisende stad zou worden. in 2016 werd de toekomstvisie naar 2025 gepubliceerd. dan mag je verwachten dat we over een jaar of twee aardig bruisen. maar hoe wreed is het lot, de zeepfabriek verdwijnt. nu moeten we weer van de grond af aan bedenken hoe en wat we willen zijn.

we houden de moed er in! dat blijkt al uit hoe het vrijkomend terrein wordt genoemd, alweer een parel! dat wordt nog druk aan het snoer.


een parel aan ons snoer


de zeepfabriek, voorheen ‘cockuyt

heeft nu genoeg van schuim en belletjes

en zegt dan ook “ ’t is welletjes,

vandaar dat straks de poort hier sluit”


een gulle oester blijkt mijn stad

“alweer een parel” roepen wij

een prikkelend gebied komt vrij

daar moet iets mee, maar wat?


men droomt al van de kost en baat

van wonen, winkels, of een mix

want iedereen naar city toe is niks

kijk naar de rij die voor de parking staat


maar stop! een kans als deze krijg je nooit

denk verder dan wat winkels en wat huizen

want nieuwegein moet eens gaan bruisen

dat riepen wij toch eerder ooit?


wat als alles naar cultuur en kunst zal smaken

dat passanten hier veel langer willen blijven

en dat alle journalisten schrijven

van geinse parels die juweeltjes maken?


© ton de gruijter


( de afbeelding heb ik geleend van pen.nl )