de wankele stad

 

de tekening draagt als titel ‘talud’. 

de tekst van vandaag gaat echter niet over de taludweg, 

daar vinden te veel mensen al te veel van. wat draag ik dan bij?

het gaat om meer. 

er is onbegrip voor besluiten, er is groeiende afstand tussen standpunten.

het gaat om meer, er is een toenemend afvalprobleem, 

en niet alleen bij de nieuwe wooncomplexen.

er is een 30 kilometer zone waar een auto van handhaving 

met twee boa’s vrolijk vijftig tuft.

er is graffiti, de voortuinen tegenover het ziekenhuis worden 

als rookplek gebruikt, er is onveiligheid bij de dukatenburg, 

de oude parkeerplaatsen bij city zijn te klein, je kan je fiets niet meer 

in het centrum kwijt als er markt is.

je mag maar met één persoon in de lift zegt de sticker uit coronatijd.

heel af en toe is er wat groenbeheer.

de voorzieningen staan onder druk.

er komen straks weer torens vol bewoners bij.

de voorzieningen staan onder druk(!)

de stad wankelt (dat zie je dan weer wel mooi op de tekening).

er is een kantelpunt, wellicht is het al geweest, 

wellicht is het aanstaand, maar dat is het punt waarna je niet meer terug kan.

huiver stad, huiver!

onbegrip, anonimiteit, onverschilligheid, 

desinteresse en arrogantie tieren welig in de bodem 

die een uit de voegen gegroeide stad biedt.

de wankele stad

kapsones had ze niet, de stad

die tussen dorpen in ontstond

ze had voor huizen goede grond,

waar iedereen zo’n baat bij had

voor grenzen was ze niet beducht

wanneer ze werd beperkt,

door wegen of rivier,

dan bouwde ze met veel plezier

een nieuwe schaduw in de lucht

maar omvang vreet aan haar bestuur,

aan aandacht, onderhoud en meer

een disbalans!

wat moet, wat kan, wat doet het zeer

als zoet verdreven wordt door zuur

wanneer alweer een veld verdwijnt

voor nieuwe straten, weer een plein

dan vrees je voor

de disbalans in nieuwegein

die ’t evenwicht straks ondermijnt

straks gaat het mis in nieuwegein

dan zijn we helaas toch zo’n stad

met tussen wens en daad een gat

dan huilt ze en 

dan wil ze weer gewoon

een weiland tussen dorpen zijn

© ton de gruijter