afscheid van de rode burcht

ik kies de verkeerde gebouwen in deze stad. was ik eerder al bekend fan van het inmiddels gesloopte, maar eerder zo mooie spiegelgebouw aan de buizerdlaan, nu is er bijna niets meer over van het gebouw 'zuidstede', de wieg van 'wifi'.

al terugblikkend merk ik ook dat ik in het verleden dappere dingen schreef die uiteindelijk door de tand des tijds worden ingehaald.

ook de rode burcht blijft niet voor altijd.

als afscheid een tekst uit 2015.

een stoer pand, het gebouw ‘zuidstede’ op de hoek van de a.c. verhoefweg en de zuidstedeweg. ik vind het jammer dat een groot deel van de gevel voor reclamedoeleinden gebruikt mag worden, maar verder mag ik het graag zien. het lijkt een onneembare vesting, een burcht. en dat mag ook wel, want direct aan de overzijde van de weg ligt een buurt vol driften.

de rode burcht

wanneer de drift de stad bedreigt,

wanneer de angst de mens verwurgt

dan ijlt men naar de rode burcht

en hoopt dat men bescherming krijgt

want menig stede in ’t gebied

ontbeert de kracht van rode steen

daar walst een vijand overheen.

niet bij de burcht, daar kan dat niet

het stoere huis met d’ rode muur

houdt stand wanneer het wordt bestookt,

wordt nooit geslecht of uitgerookt,

dus laat men af, verslagen, zuur

© ton de gruijter 

de bomen in de dorpsstraat

 

u kent het wel, plekken die je op vakantie bezoekt die echt fotogeniek zijn. je laat het anderen zien en je wilt er graag nog eens heen.

hier hebben we ook die plekken, we zien het minder scherp omdat het dagelijks leven ons bezig houdt.

maar wees eerlijk, wat denkt u van de dorpsstraat in vreeswijk?

leuke panden, gastvrije winkels en horeca met –als het weer het toelaat- mooie terrassen aan het water onder een bladerdak van fraaie bomen.

laten we niet alles opknappen, we zijn zo maar wat schoonheid kwijt

de bomen in de dorpsstraat

wat is het toch een fraaie plek

je proeft hier het verleden,

de tijden die vergleden

tussen de werf en ’t water van de lek

en och, wat zijn de bomen blij

dat zij lang gelee hier zijn geplant

nu staan ze aan de waterkant

vol kracht en pracht, een fiere rij

wie hier aan tornt, vernieuwing vraagt,

doet weinig goeds maar levert schade

vreeswijk vreest een blote kade

wanneer de bomen zijn gezaagd

© ton de gruijter

noot: de afbeelding is van het utrechts archief

een parel aan ons snoer

 

ik weet het nog goed, in 2015 sprak de gemeente met inwoners en men koos er voor dat nieuwegein in de toekomst een bruisende stad zou worden. in 2016 werd de toekomstvisie naar 2025 gepubliceerd. dan mag je verwachten dat we over een jaar of twee aardig bruisen. maar hoe wreed is het lot, de zeepfabriek verdwijnt. nu moeten we weer van de grond af aan bedenken hoe en wat we willen zijn.

we houden de moed er in! dat blijkt al uit hoe het vrijkomend terrein wordt genoemd, alweer een parel! dat wordt nog druk aan het snoer.

een parel aan ons snoer

de zeepfabriek, voorheen ‘cockuyt’

heeft nu genoeg van schuim en belletjes

en zegt dan ook “ ’t is welletjes,

vandaar dat straks de poort hier sluit”

een gulle oester blijkt mijn stad

“alweer een parel” roepen wij

een prikkelend gebied komt vrij

daar moet iets mee, maar wat?

men droomt al van de kost en baat

van wonen, winkels, of een mix

want iedereen naar city toe is niks

kijk naar de rij die voor de parking staat

maar stop! een kans als deze krijg je nooit

denk verder dan wat winkels en wat huizen

want nieuwegein moet eens gaan bruisen

dat riepen wij toch eerder ooit?

wat als alles naar cultuur en kunst zal smaken

dat passanten hier veel langer willen blijven

en dat alle journalisten schrijven

van geinse parels die juweeltjes maken?

© ton de gruijter

( de afbeelding heb ik geleend van pen.nl )

als er één schaap over de brug is ...

 

ik moest even peinzen toen ik las dat de gemeente niet van zins is de kloosterbrug beter begaanbaar te maken voor rolstoelgebruikers.

dat zou, stelt men nogal wat impact hebben, en niet alles is maakbaar (pijnlijk genoeg beseffen de belanghebbenden dat wel).

doorgaans weet nieuwegein wel raad met impact, de sloopkogel zou zo maar in het stadswapen mogen.

ook moest ik peinzen toen ik las dat men een deel van de te dikke dieren (verwijderd uit de dierenweides) heeft laten inslapen. impact.

als er één schaap over de brug is ...

een brug verbindt van hier naar daar

een groot gemak voor de passant,

hoewel, niet elke, want

niet iedereen is wandelaar

de kloosterbrug? een hindernis!

voor wie niet vlot genoeg

de bochten en de hoogtes neemt.

dat blijft, helaas, zoals het is

want impact strijdt met maakbaarheid

een stad kan ook niet alles doen

dan roept de orde van de dag,

ook dat past binnen het beleid

de kloosterbrug? 't is monnikenwerk!

maar wie zijn dieren daags er over stuurt

weet dat hun leven langer duurt

ze worden immers slank en sterk

© ton de gruijter

de knip

 

u kent het wel, zo'n stad die de winkels verzamelt in een centrum en vervolgens opmerkt dat de bewoners uit de wijken die winkels met de auto bezoeken.

u kent het wel, zo'n kleine stad die met hoofdstedelijk bravoure maatregelen wil nemen om de verkeersstroom in te dammen.

de knip

wie kritisch keek kon heel misschien

al aan het beeld op het muntplein

het einde van een tijdperk zien

en het begin van saggerijn

het beeld, dat als een stenen schaar

vanuit de grond naar boven steekt

maakt ons bewust van het gevaar

dat straks de toegangsweg ontbreekt

een knip in de bereikbaarheid

terwijl de stad al zo vergrijst

zet vraagtekens bij het beleid

dat doorgaans een ruim inzicht eist

het oogt 'groot-amsterdams', heel hip

maar  is toch niks voor nieuwegein

straks merkt 'de winkel' in de knip

hoe zwaar men munt slaat uit dit plein

© ton de gruijter

noot: voor lezers buiten nieuwegein een link met wat achtergrond.