dit is ons laatste grote groen

 

de dialoog' heet het kunstwerk in het park, granieten zuiltjes in de heuvel.

en dat is toepasselijk, want er wordt nogal gesproken over het voorgenomen besluit

een evenemententerrein in te richten in het laatste grote groene gebied van nieuwegein.

wanneer je door je wimpers kijkt lijken de zuiltjes wel tanden van een onderkaak,

klaar om een hap uit het gras te nemen. dat klinkt net zo dreigend als het is. 

de laatste keer dat ik een evenement in het park bezocht was in 2012, de 'festafette',

een feestje met meer artiesten dan bezoekers. 

daarna kende ik het park slechts als park. precies zoals de bedoeling was, en is. 

en soms heb je maar één moment om een goede keuze te maken

dit is ons laatste grote groen

dit is ons laatste grote groen

een rustpunt, een oase

tussen water, spoor en straten,

bedoeld om niet per se heel veel te doen

hier hoor je vogels zingen naar elkaar

hier hoor je nog de bomen ruisen

of de tred van joggers die een fietspad kruisen

hier hoor je kinderen spelen, 

een hond, gegrom en dan geblaf

hier valt de drukte van je af

dit gun je elke stad

ach, laat die vogels toch niet vluchten

bij de eerste noten van gitaar of bas

laat hier geen foodtrucks ploegen

door bosschages, voren trekkend in het gras

laat hier geen kermis zijn 

met knipperlicht en blikmuziek

laat hier geen vreemde geuren hangen,

geen sate naast ijsselstee, geen pizza's, wafels

en geen lauwer worden bier

dit is ons laatste grote groen

een rustpunt, een oase

tussen water, spoor en straten,

je kan er werkelijk veel mee doen,

of beter nog, het laten

 © ton de gruijter

de pijn van nieuwegein

 

ik was er van onder de indruk. ook de burgemeester schrok.

het a.d. leverde een aantal artikelen onder de serienaam 'luisteren naar nieuwegein'

waar een onthutsend beeld in wordt geschetst van mensen die door een combinatie

van woning, financiën, gezondheid of gemaakte keuzes buiten de boot vallen.

erger, het is vaak wijkbepaald.

dan steekt het glimmende centrum met het alweer bijna opgeleukte stadshuis, een

lonkend theater en de bouw van appartementen waarvan sommige vier keer duurder

zijn dan de gemiddelde woningwaarde van de wijk die aan de overzijde van het water ligt,

weer even af.

het kanaal als moderne slotgracht.

aangegeven wordt dat de problematiek zich vooral afspeelt in de 'centrale as' van de stad.

dat is een uitdaging, u weet, met een zwakke as is het lastig sturen.

een akelig besef, zo kort na de vijftigste verjaardag van de stad.

de pijn van nieuwegein

zij bouwt veel hoger dan zij vroeger kon,

het is hier wonen in de wolken

ambitie is het toverwoord

al sinds zij met haar groei begon

en kijk, zelfs langs kanalen en rivier

strekt nieuwbouw stenen vingers uit

het is hier wonen aan het water,

zij garandeert u woonplezier

zij is inmiddels vijftig jaar

zij vierde onlangs nog haar feest

maar ach,

de vlaggetjes zijn en blijven opgeruimd

de straten zijn weer kaal

de loftrompet is terug in haar foedraal

want sinds zij beter in de spiegel keek

besefte zij de keerzij van 't verhaal

haar steen liet zich eenvoudig voegen,

de steen, die zij zo goed kent

maar voor de mens, zo moet zij nu erkennen

kent zij géén cement

het stemt tot zorg en droefenis

dat haar gemeente onvoldoende

een gemeenschap is

© ton de gruijter