brug

de veerweg, vreeswijk. aan het einde kan men kiezen, de pont nemen naar vianen of op een bankje zitten. als u het laatste doet, en u laat de rust komen door de geluiden van het water, ziet u rechts de brug die zo berucht werd door haar files. een oude brug, vervangen door een nieuwe. oud en nieuw. toeval wil, dat een regionaal dagblad foto’s aanbiedt van vijftig jaar vroeger en nu (da’s andere taal voor oud en nieuw). in het bedoelde dagblad geeft piet daalhuizen, erkend kenner van hoe het vroeger was, aan dat de oude foto’s vooral polder en weiland te zien zullen geven, want bebouwing was er zo’n vijftig jaar geleden amper. nieuwegein moest nog ontstaan. bij vroeger en nu mijmer ik graag wat weg, en probeer me voor te stellen hoe zo’n brug er vroeger bij hing, hoe ze werd gemaakt, en hoe het daarvóór was. en wat de brug daar zelf van vindt, zo ze denken kon. deze week een tekst, die is opgenomen in mijn bundel ‘brand op de lippen’, geschreven op dat bankje.

brug

zo spant ze aan twee oevers

zo verbindt ze stad met streek

ze buigt zich over water

zo draagt zij oversteek

ze weet dat ze een bootje was,

een touwgetrokken pont

en later werd ze houtgemaakt,

kreeg binding met de grond

nu houdt ze aan de oevers vast

ze is van staal en stenen

terwijl de file in haar krast

de rust voorgoed verdwenen

en soms voelt ze een onderstroom

en soms hoort ze de golven slaan

alsof ze aan haar vragen kunnen

'wil jij hier niet vandaan'

dan wil ze weer een bootje zijn

nog eens als vroeger drijven

maar te hard is gefundeerd

verankerd moet ze blijven

© ton de gruijter