windy city

in 1998 denk ik, werd ik eens van de fiets geblazen door de wind. vlakbij de kantoorflat westraven. turbulentie. onderschat nooit de wind, dat weten bezoekers van chicago, ‘the windy city, ook. en wat doen we hier? we maken een plein met een lange lege kant, zonder beschutting. de foto die ik maakte was op koopzondag. geen ziel. verkeerd moment denkt u? zo was het op zaterdagmiddag ook, ondanks de draaimolen en de mini-botsauto’s. en ook met warm weer mag het drukker. gelukkig waait er een frisse wind door het bestuur en middels een enquête mag men meedenken over een betere invulling van het plein.

‘windy city’

men noemt het plein, die lege stenen

een trechter is het, naast ‘de kom’

versnaperingen waaien om

terrasbezoekers zijn verdwenen

het is de lange lege zijde

waardoor we speelbal zijn van wind

die blaast en raast en ruimte vindt

het trieste plein heeft wat te lijden

maar nu wil men het hier verfraaien

men enquêteert en zegt ‘denk mee’

en hoopt dat het ultiem idee

in alle eenvoud aan komt waaien

© ton de gruijter

stiltecentrum

nog even en het is kerst. lichten branden al in de donkere dagen. veel huizen zijn anders van sfeer, kerken wat voller en dat geldt ook voor tafels. er wordt meer bezoek afgelegd en we wensen elkaar. een mooi moment om bij bezinning stil te staan. dat kan overigens altijd, en voor wie daar graag een inspirerende ruimte voor betreedt is in het altijd drukke stadshuis, midden in de bruisende binnenstad, het stiltecentrum. deur dicht en daar ben je dan.

stiltecentrum

zo’n binnenstad, zo’n bruisend hart

waar alles is gericht op kopen

waar steeds weer drommen mensen lopen

kent één plek die de drukte tart

een zaaltje met een licht gordijn

geeft ruimte aan de schone stilte

geen regen, warme zon of kilte

verstoort het ingetogen zijn

da’s goed, soms gaat het leven snel

en door de prikkels die we krijgen

verleren we de kunst van zwijgen.

kom dan eens hier, hier lukt het wel

© ton de gruijter 

the voice of mitchell

                            ( foto: rochelle possen )

kijkt u naar ‘the voice of holland’? ik doe dat. en ik kan genieten van zo’n jonge zangeres als julia, maar ik word stil van mitchell. en die komt nog uit nieuwegein ook! mitchell komt op mij over als een bescheiden man, die zelf ook maar afwacht of het goed zal gaan. een stem die roert, mij althans. liedjes die raken, mij althans. ik vind hem helemaal goed. op het moment dat dit stukje wordt geschreven weet ik niet hoe op vrijdagavond de show vordert, dus roep ik hem maar uit als mijn persoonlijke winnaar.

the voice of mitchell

dan klinkt ineens de stem van mitchell

hij heeft een baan maar kiest muziek

ik wens hem zalen vol publiek

want zo’n soort man gun ik die switch wel

’t niveau waarmee hij is begonnen

dat houdt hij vast, al heel ‘the voice’

wat mij betreft is hij ‘the choice’

voor mij heeft hij al lang gewonnen

hij ’s wat bescheiden, haast verlegen

maar kruipt toch onder ieders huid

dat timbre, dat intens geluid,

zelfs marley heeft weer stem gekregen

‘redemption song’ heeft weer geklonken

en ’t blijft maar klinken in mijn hoofd

dat komt door mitchell, die gelooft

in wat zijn stem ons heeft geschonken

© ton de gruijter 

                             ( foto: via facebook )

peinzende vrouw

een boeiend beeld staat in vreeswijk op het raadhuisplein. het is gemaakt door martine vlieger en het heet ‘peinzende vrouw’. titel en beeld zijn mooi in harmonie. de dame peinst, dat is duidelijk. waarover de gedachten gaan mag ieder voor zich invullen.

peinzende vrouw

in stilte op het raadhuisplein

als aan de klinkers vastgeklonken

zij is in stroef gepeins verzonken

en spreekt niet over vreugd of pijn

er is iets droevigs in ’t gezicht

en toch lijkt zij ook vastberaden

zo staat zij altijd op de kade

schuin neerwaarts is haar blik gericht

ligt daar het antwoord? als zij wacht

tot iets op straat of uit het water

haar nadert, dan komt ooit eens, later,

de dag dat zij verdwijnt en lacht

© ton de gruijter