vrijdag 22 juni 2012

stroomgebruik nieuwegein drastisch gedaald




dat was schrikken, men vermoedt dat een blikseminslag de oorzaak was van een enorme stroomstoring. zo’n 17.000 huishoudens werden hierdoor getroffen. en dat is niet alleen erg, maar ronduit vervreemdend is het als men ziet dat (op een aantal wijken na) het openbare leven fors wordt geraakt. geen trams, geen bruggen, geen verkeerslichten, geen liften, geen winkels. zo afhankelijk zijn we als modern mens. grote rampen zijn uitgebleven. hoog in het stadshuis (en daar moest men met de trap heen!) gaven de burgemeester en de stroommeneer een persconferentie, die op tv in minder huishoudens bekeken zal zijn dan wellicht beoogd.
als je dan ook nog hoort dat herstelwerk even stagneert in verband met het vermoeden van asbest, vraag je je af hoe lang geleden men wel eens in zo’n stroomkastje is geweest.
wat enorm vervelend voor individuen, ondernemers, het theater, het biljarttoernooi.
hopelijk kunnen we er straks met een glimlach aan terug denken.

stroomgebruik nieuwegein drastisch gedaald

de arme stad, ze is verdoofd
geen lift die stijgt, de bruggen dicht
en waar die te bederven ligt
wie had vooraf zo iets geloofd

een enkeling, die heeft wat stroom
bewaakt met zorg het stopcontact,
bevreesd dat het wordt afgepakt
het leven lijkt een vreemde droom

en nu wordt land’lijk nieuws gehaald
zo fors is’t stroomgebruik gedaald

© ton de gruijter

de deur van de sluis




op de site van ‘de digitale stad nieuwegein’ las ik een bericht over herstelwerkzaamheden aan de gemeentesluis in vreeswijk. die sluis heeft als belangrijke taak het mede bewerkstelligen van een droog leefklimaat in vreeswijk. dat uitgerekend de lekstraat naar de sluis leidt, lijkt op het tarten van het lot. maar nu even ernstig. we staan er niet meer bij stil, het is vanzelfsprekend dat de zaken gaan zoals we willen. het is maar goed dat serieuze mensen de behoefte aan onderhoud in kaart brengen en dat bij het haperen van de sluis (geconstateerd in januari 2011) fluks wordt ingegrepen (juni 2012).

de deur van de sluis

het lijkt of jij er altijd was
de sluis, de deur, het tegenwicht
voor waterkracht nog nooit gezwicht
je hoedt ons voor de ruige plas

nu ben je oud, het draaien moe
we sturen mannen in een boot
ze helpen jou weer in het lood
en spreken jou vertrouwen toe

j’ onbuigzaamheid, die hoort toch hier
beschermt ons tegen de rivier

© ton de gruijter 

maandag 11 juni 2012

strontkar in nieuwegein




ooit (dat is een korte manier om te zeggen: tamelijk lang geleden) kocht ik een langspeelplaat waar het nummer ‘sixteen tons’ op stond, 16 ton in onze taal. laat 16 ton nu ook het verschil zijn tussen een rioolzuiveringswagen van 25 ton (leeg) en één van 41 ton (vol). en dat verschil in gewicht staat gelijk aan het verschil tussen de mogelijkheid om een pittoreske buurt in nieuwegein in of uit te rijden. zou ergens iemand een rekenfout gemaakt hebben? als u zich realiseert dat de wagen om 15.30 uur begon met manoeuvreren en om 22.45 uur er in slaagde onze straat te verlaten, zou u haast zeggen ‘reken maar’. naast dat het huis van de overburen werd beschadigd, werd mijn voortuin  voor het goede doel opgeofferd. shit happens. laat het voorlopig regenen is mijn stille wens.

strontkar in nieuwegein

en steeds als u ’t toilet verlaat
dan wordt wat van u is gegleden
opgeslagen onder straat
de stad verstopt het daar beneden

u voelt zich misschien opgelucht
en denkt verlost te zijn van ’t nare
’t ondergrondse stelsel zucht
helaas na ophoping van jaren

en dan belt men de baggerman
oh burgers let goed op uw spullen
als hij méér neemt dan hij kan,
zijn strontkar overvol wil vullen

belust op buit komt hij er aan
gaat zich aan ‘t excrement te buiten
zwaar beladen wil hij gaan
desnoods door roeien en door ruiten

© ton de gruijter 

vrijdag 8 juni 2012

reinesteijnse




om fraaie plekken te ontdekken in een stad als nieuwegein, hoef je echt niet tot het uiterste te gaan. en soms juist wel. één van de uiterste randen van de stad vindt men aan het einde van de reinesteijnseweg. fout! de reinesteijnseweg heeft geen einde, de weg draait doodleuk terug, alsof er gezegd moet worden ‘tot hier en niet verder’. van de weeromstuit ben ik daar even van de fiets afgestapt en heb ik een foto gemaakt van een hek. zo’n beeld waar je op vakantie van zou zeggen ‘mooi’. nou, dat hebben we dus gewoon hier. maar goed, een weg die je terugvoert, het einde van een gebied door een hek begrensd (waarachter de wijde wereld lijkt te lonken), het aanbrengen van een spatie tussen ‘reinesteijnse’ en ‘weg’, en er komt een fantasietje binnen van een buurtschap zoals die vroeger bestaan zou kunnen hebben. bewoners, ik bedoel u niet, het is een bedenksel.

reinesteijnse

en ’s avonds -bij het hek- verschijnt ze
en in haar fantasie verdwijnt ze
ze wil hier eigenlijk niet zijn, ze
voelt zich niet echt een reinesteijnse
dat zij gelukkig is, dat veinst ze
“ ‘k zou graag de wereld in”, zo peinst ze

maar ze blijft, het moet van hek en heg
anders was de reinesteijnse weg

© ton de gruijter

uitgebeeld






rijnhuizen uitgebeeld werd voor de vijfde keer georganiseerd in de tuinen van kasteel rijnhuizen. op 26, 27 en 28 mei 2012, onder een stralende zon. er was veel te zien. niet alleen het fraaie kasteel en de imponerende tuinen, maar natuurlijk ook het werk van veel kunstenaars. de omgeving leent zich perfect voor het opstellen van of ophangen van beelden, schilderijen en andere mooie producten. leuk om nog een boekje tegen te komen waar ik ook drie teksten voor mocht leveren, ‘relaas jutphaas’, samengesteld naar aanleiding van de mooie schilderijen van sasja bork. wat we als bezoeker niet zien is het vele werk wat door de leden van de organisatie verzet moet worden. ze doen het toch maar, een park vol moois, gratis toegankelijk. de onderstaande tekst heb ik bedacht bij een beeld van lilian steenhuisen ( www.liliansbeelden.nl ).

uitgebeeld

ach kom, mijn lief, het hek is los
we sluipen de kasteeltuin in
vandaag maak ik jou hertogin
we schuilen onder bladerdos

ik schilder jou, maak jou van glas,
ontsluit je vormen in een steen
ik maak muziek voor jou alleen
ik leg mijn woord voor jou in’t gras

zo heb ik hoe jij mij bespeelt
in duizend kunsten uitgebeeld

© ton de gruijter 

markt, nieuwegein




de meeste aandacht gaat uit naar wat er al in het nieuwe stadscentrum is gerealiseerd. men doet feestelijk of zorgelijk, winkels openen of kraken onder de disbalans tussen bezoekers en verwachtingen, het stadshuis wordt bejubeld of bekritiseerd, men vergaapt zich aan het stadsplein met de trappen of men gooit er rommel neer waar de wind mee spelen kan. stof genoeg. ook letterlijk, want achter de glimmende puien wordt voorlopig nog hard gewerkt aan de tweede fase. het is nu nog wat ongrijpbaar wat daar gebeurt. veel machines, herrie, sloop en bouw, en kloeke bouwvakkers die gehelmd de strijd aan gaan met het toekomstig verleden. en ach, wat wordt het mooi belooft de ‘artist impression’, en ach, je zal er maar wonen. balkons van woningen zijn verwijderd, ik kan me voorstellen dat bewoners zich opgesloten voelen en zo lang als dit duurt heel andere wensen hebben ten aanzien van het weer dan normaal.

markt, nieuwegein

ik hoor dat dit vooruitgang is
men breekt met zorg mijn wereld af
het woongenot lijkt steeds meer straf
mijn huis is mijn gevangenis

beroofd ben ik van mijn balkon
geweld, gekraak, een doffe plof
de ruiten plakken vol van stof
en regen doet meer goed dan zon

een jaar wellicht, dan komt hier ‘mooi’
mag ik, belooft men, uit de kooi

© ton de gruijter 

de oude kom




een begrip, theater de kom. het gaat niet dicht, het verhuist. ja, dat klopt wel, maar de oude locatie is toch echt niet meer toegankelijk voor waar het jaren toe diende. toneel, cabaret, zang en dans, noem maar op. ontelbare voorstellingen trokken hier publiek. een handige plek, zo vlak naast de haltes van het openbaar vervoer. ik heb zelf met regelmaat de kom bezocht (de oude kom heet dat nu), niet alleen als publiek, ook met het popkoor amazing (volg ons op facebook!), en zo kwam ik ook in aanraking met de andere kant van het theater. de kleedruimtes, de gangen, de trappen, de repetities waar opstelling, geluid en belichting werden uitgetest. en in beide rollen het wachten op het opengaan van de gordijnen. ik wens de nieuwe kom zeer veel succes, en zal ook daar hopelijk in beide rollen aanwezig mogen zijn. maar eerst neem ik afscheid van de kom die ik ken.

de oude kom

het afscheid van een oude zaal
waar ooit zo veel te horen was
van routinier tot ‘groen als gras’
ontroerd, applaus, ’t kon allemaal

dit podium, het blijft nu leeg
het licht gedimd, de vloer te klein
voor ‘t ambitieuze nieuwegein
dat boven middelmaat uitsteeg

zo vlak bij tram en bussenstop
en reuring klonk in de foyer
het doek gaat hier niet langer op

gedaan is het, dag oude kom
ik neem je in gedachten mee
men loopt straks langs, ziet niet meer om

© ton de gruijter 

kuddedier




ik ben niet de eerste die aandacht geeft aan de schapen die sinds kort in nieuwegein grazen. de laatste zal ik ook niet zijn. het is een bijzonder gezicht, zo’n kudde vol van onschuld, met een scherp afgerichte hond. het klinkt goed, het ruikt lekker, het is van alle tijden. als u een beetje vrolijk wil worden, zou u een kijkje moeten nemen. neem desnoods een kind of kleinkind mee als excuus. dit is toch veel leuker dan mechanisch maaien, van mij mogen ze blijven. kijken naar een kudde schapen geeft rust en maakt dat het denken anders gaat dan vooraf gedacht….

kuddedier

ach, was ik maar een kuddedier,
geen aandacht voor het eigen ik
waarin ik mij zo vaak verslik,
maar eenvoud schaft mij dan plezier

ja, laat mij opgaan in een groep
gemeenschap als het warme bad
waar niemand afwijkt van het pad           
want ieder volgt dezelfde roep

en laat mij dan in onschuld gaan
zo ik de herder kan verstaan

© ton de gruijter 

ik sta hier twee minuten stil




het oudste beeld in de gemeente nieuwegein is het monument voor de gevallenen.
namen van hen die vielen gebeiteld in de sokkel, het beeld zelf vol symboliek met betrekking tot vrede en het afleggen van onvrijheid. wees eerlijk, we staan er in het dagelijks leven niet bij stil. vrijheid is net zo vanzelfsprekend als ademhalen. maar dat geldt niet voor onze ouderen, ouders, grootouders. zij hebben hier meegemaakt wat we nu slechts van journaalbeelden kennen als iets wat elders op de wereld voorkomt. vrijheid vanzelfsprekend? wellicht, maar o zo belangrijk. en wat belangrijk is, moet je respecteren, moet je bij stil staan, moet je koesteren en als diepe, diepe waarde aan je omgeving en kinderen doorgeven. noem de oorlog zo u wilt geschiedenis, vrede en respect dienen van alle tijden te zijn.

ik sta hier twee minuten stil

het vraagt mij twee minuten maar
ik lees de namen in de steen
herken ze niet, ik maak alleen
uit eerbied hier mijn stil gebaar

respect voel ik in deze tijd
dat vrede hier gemeengoed is
en verder slechts geschiedenis
bezettingsmacht, vijf jaren strijd

ze hadden vrienden kunnen zijn
met man of vrouw van d’and’re kant
maar dat was toen vijandig land
en leven had een dunne lijn

ik weet niet beter, ik ben vrij
maar dat gold niet zo’n stenen naam
dus kom ik hier met u tesaam
en denk aan hen, de vierde mei

© ton de gruijter 

vergrijzing




park oudegein. op een heuvel is het kunstwerk ‘de dialoog’ ingericht (dat vond ik wat deftiger klinken dan ‘neergezet’). zuiltjes en balloons, vertelt het boekje ‘kunstroute nieuwegein’. de dialoog, zo vlak bij de wijk de doorslag waar de gemoederen wel eens oplopen, dat is handig. ieder mag het zelf weten, maar ik vind het er mooi uitzien, het gaat heel natuurlijk op in de omgeving, terwijl het zo anders van karakter is. steen, graniet zelfs, op een groene heuvel met bomen. graniet in het park! of zou het een teken aan de wand zijn? er wordt immers met zorg gesproken over de te verwachten vergrijzing van de stad.

vergrijzing

de heuvel in het park bewijst
er breekt een nieuwe steentijd aan
granietjes die in bloei gaan staan
het groen verdwijnt, de stad vergrijst

de grassen worden streng gewied
en weggeveegd met harde hark
we zijn voorzichtig met ons park
want daar ontluikt het grijs graniet

het wint hier vast aan duurzaamheid
graniet, beton en ander steen
komt langzaam door de bodem heen
de nieuwe tijd wordt voorbereid

en straks klinkt ‘weet je nog van toen?’
-twee oude mensen in gesprek-
‘het lijkt vandaag de dag zo gek,
maar vroeger was hier ook nog groen’

© ton de gruijter 

brug




de veerweg, vreeswijk. aan het einde kan men kiezen, de pont nemen naar vianen of op een bankje zitten. als u het laatste doet, en u laat de rust komen door de geluiden van het water, ziet u rechts de brug die zo berucht werd door haar files. een oude brug, vervangen door een nieuwe. oud en nieuw. toeval wil, dat een regionaal dagblad foto’s aanbiedt van vijftig jaar vroeger en nu (da’s andere taal voor oud en nieuw). in het bedoelde dagblad geeft piet daalhuizen, erkend kenner van hoe het vroeger was, aan dat de oude foto’s vooral polder en weiland te zien zullen geven, want bebouwing was er zo’n vijftig jaar geleden amper. nieuwegein moest nog ontstaan. bij vroeger en nu mijmer ik graag wat weg, en probeer me voor te stellen hoe zo’n brug er vroeger bij hing, hoe ze werd gemaakt, en hoe het daarvóór was. en wat de brug daar zelf van vindt, zo ze denken kon. deze week een tekst, die is opgenomen in mijn bundel ‘brand op de lippen’, geschreven op dat bankje.

brug

zo spant ze aan twee oevers
zo verbindt ze stad met streek
ze buigt zich over water
zo draagt zij oversteek

ze weet dat ze een bootje was,
een touwgetrokken pont
en later werd ze houtgemaakt,
kreeg binding met de grond

nu houdt ze aan de oevers vast
ze is van staal en stenen
terwijl de file in haar krast
de rust voorgoed verdwenen

en soms voelt ze een onderstroom
en soms hoort ze de golven slaan
alsof ze aan haar vragen kunnen
'wil jij hier niet vandaan'

dan wil ze weer een bootje zijn
nog eens als vroeger drijven
maar te hard is gefundeerd
verankerd moet ze blijven

© ton de gruijter 

fietsliefhebber




april 2012. ik ben een fietsliefhebber. zo erg, dat ik op straat kan blijven staan om te kijken naar frames, wielen, zadel. echt waar. ik deed –bij gelegenheid- er langer over een nieuwe fiets te kopen dan een auto. ik ben een fietsliefhebber, en het toeval wil dat in nieuwegein een zaak is gevestigd met dezelfde naam. ik had er al eens eerder over willen schrijven, maar dat zou reclame zijn. nu heb ik wél een aanleiding, de winkel is namelijk middels een actie van de molenkruier uitgeroepen tot beste zaak van nieuwegein. ik ben even op bezoek geweest om ze te feliciteren. wist u dat arie liefhebber, de eigenaar, deze zomer de alpe d’huez zes maal gaat bedwingen? om geld bijeen te krijgen ten behoeve van de kankerbestrijding. op koninginnedag zal hij op een alternatieve manier uw bijdrage vragen voor het goede doel. bezoek dan zijn zaak op de waardijnburg, winkelcentrum de batau. steun hem, zou ik zeggen. even terug naar het begin. ik ben een fietsliefhebber. er is een etalage die dezelfde naam draagt. alsof er een club is voor mensen zoals ik. een knipoog naar de beste zaak van nieuwegein.

fietsliefhebber

en door het raam, nog net in zicht
een vrijgevochten damesfiets
een spatbord met een nieuw achterlicht
maar alle blikken doen haar niets
’t is la maison des bicyclettes

en liefhebbers, ze stromen toe
dan komt ze op, van spaak na spaak
haar trappers draaien, nimmer moe
haar handvat zoekt gericht een haak
in la maison des bicyclettes

bezoekers denken aan de toog
‘ach, als ik haar toch eens betast
daar hangt ze aan twee kabels hoog
dat stuur, dat frame, die kettingkast’
in la maison des bicyclettes

ze toont een stukje binnenband
een nippel, zadel, balhoofdstel
haar derailleur, zo fijn getand
melodieus zingt dan haar bel
voor la maison des bicyclettes

dan spant ze weer haar remmen aan
beëindigt zij haar fraaie act
de liefhebbers, ze moeten gaan
en ‘au revoir’ klinkt opgewekt
door la maison des bicyclettes

© ton de gruijter 

zacht water




wat een opwekkend bericht. de watermakers van vitens beloven dat we binnenkort vanuit het (leest u het woord even mee?) drinkwaterproductiebedrijf te tull en ’t waal zacht water krijgen aangeleverd. zacht water. fijnstof hadden we al. het klimaat wordt steeds milder op deze mooie plek. wat zou het opleveren? we hoeven niet meer op kalkjacht, onze huishoudelijke apparatuur slibt minder snel dicht, en het lijkt strelend voor de tong, zo klinkt het, zacht water. ik zie er naar uit!

zacht water

het duurt nog even, maar beloofd
is het nu aan ons allemaal
de waterleiding, tull en ’t waal,
bij monde van het waterhoofd

zegt dat men ploetert, dag en nacht
en hardheid uit het water jaagt
da’s omdat kalk ons niet behaagt
en straks wordt al ons water zacht

en dan rest niets wat mij belet
te dromen van een waterbed

© ton de gruijter 

het dorp in de stad




zo, nu alle drukte van het openingsfeest van het stadshuis is afgelopen keert de rust weer. rust? in het centrum van een stad met zo veel inwoners? zeker. de woningen in het stadskwartier kennen, naast een beetje overdreven grootstedelijke namen als ‘barcelona’ en ‘miami’ een vreemd soort rust. ik mocht daar een kijkje nemen in een woning die binnenkort betrokken zou worden. hoog boven het gedoe van winkelen en het aandoen van de ambtenarij zijn terrassen aangebracht zo dat het lijkt of er in de lucht een nieuwe begane grond zweeft. de bewoners hebben daar een eigen plek met wandelgelegenheid, groen, lucht en bankjes. heel apart.

het dorp in de stad

en kijk, in’t midden van de stad
aan d’ene kant een carillon
met af en toe een murmeling,
de and’re zij de middagzon

voor d’één plafond, voor mij de grond
zo woon ik rustig in de lucht
en wat lawaai hier onder is
verdunt hier tot een klein gerucht

’t is niet te groot, het voelt intiem
gescheiden van de drukte hier
en toch zo dicht bij al’t gemak,
een stedeling met dorpsplezier

© ton de gruijter 

stadshuis




het is natuurlijk al open, dat stadshuis. maar op 24 maart 2012 is er dan ruimte om dat met een feest en bezichtiging te bezegelen. een gevarieerd programma, met o.a. om 11.15 uur popkoor amazing (dat weet ik omdat ik daar zelf in zing) en later op de dag van ‘the voice of holland’ niemand minder dan chris hordijk (dat weet ik omdat hij dus in ons ‘naprogramma’ zit). er is natuurlijk veel meer, zowel binnen als buiten het gebouw. we hopen dat het weer meezit, en dat u aanleiding ziet de boodschappen op een ander moment te doen. even terug naar het begin. de opening, en dan alsof het nog niet open was.

stadshuis nieuwegein

van heinde kwamen zij, van ver
het had hen veel te lang geduurd
dat vreemde glaspaleis, ommuurd,
en meer geroezemoes klonk er

gejuich steeg op, de poort bezweek
de binnenkant gaf zich nu bloot
geen wachter die het hen verbood
een ridder slechts, die hen bekeek

de massa klom de trappen op
vergaapte zich aan zaal na zaal
‘het is voor ons nu, allemaal,
van ondervloer tot aan de top’

en zo ontstond er feestgedruis
nooit zoeter een verovering
genomen zonder plundering
het glaspaleis was nu stadshuis

© ton de gruijter 

gluren bij de buren


heeft u het gehoord, gelezen wellicht? op 18 maart kunt u gratis van verschillende optredens genieten, gewoon bij mensen thuis. in de woonkamer. intiemer kan haast niet. er zijn 90 optredens, verdeeld over 30 adressen. je zal het maar kunnen organiseren! op voorhand een compliment. het gevarieerde programma is in brochurevorm te verkrijgen, maar ook op internet te zien (http://www.glurenbijdeburen-nieuwegein.nl/programma/ ). ik zou haast willen zeggen, als u al afspraken heeft, zeg ze af. wellicht treffen we elkaar. veel plezier!
een vooruitblik:

gluren bij de buren in nieuwegein

de derde zondag is’t van maart
zo uitgestorven op de straat
een plukje lege fietsen staat
te wachten, rond een tuin geschaard

bij buren wordt gegluurd vandaag
door jalouzie en door gordijn
intieme kunst in nieuwegein
en klank vult heel de stad gestaag

dan fietst het rond, een nieuw adres
’t is vol en men wordt doorgestuurd
er werd nog nooit zo leuk gebuurt
met gitarist of zangeres

’t is allemaal in kleine kring
een open deur, een warm onthaal
een kamer als theaterzaal
dit wordt een prachtherinnering

© ton de gruijter 

kettingrukker in de bak




eerlijk gezegd moest ik even achter de oren krabben. kettingroker als begrip was mij wel bekend. nu vernam ik via de media, dat een nieuwegeinse kettingrukker tot gevangenisstraf was veroordeeld. het blijkt dus een sieradendief te zijn, die in het voorbijgaan slachtoffers beroofde van kostbare waar door een ‘ruk aan de ketting’ te geven. kan nog behoorlijk pijn doen ook, lijkt me. het zal je maar gebeuren, slachtoffer van ‘jack the rukker’. de rechtbank houdt niet van praktijken als deze. zestien maanden in de cel, waarvan twee voorwaardelijk.

kettingrukker in de bak

het moet gezegd; hij was heel rap
als niet te volgen goochelaar
hij maakte van een halssieraad
ineens een stuk gestolen waar

dat gaf verdriet, een zere nek
’t was weliswaar geen halsmisdaad
maar een oplettend wetsdienaar
zag hem toch liever niet op straat

geketend zit de rukker vast
door dienders van de weg geplukt
zodat hij nu zich zelf betast

en aan zijn eigen ketting rukt
want wie is graag een bajesklant
maar niemand denkt dat dàt hem lukt

© ton de gruijter  

nieuwegein en de slag om nederland




heel nederland is geketend door glazen puien. héél nederland? nee, een kleine winkelier blijft moedig weerstand bieden….. (vrij naar de verhalen van asterix).
op 20 februari 2012 had nieuwegein de twijfelachtige eer onderwerp te zijn in het tv-programma ‘de slag om nederland’. een programma, waarin een meneer ‘peter t’., via een architectenbureau verbonden aan multi-vastgoed de roltrap in ons nieuwe stadshart bestijgt en zegt ‘een omgeving waar je je echt prettig voelt’. hij keek er bij alsof hij zijn eigen oren niet geloofde. naast de bijna jaloersmakende vergelijking met de amsterdamse haarlemmerstraat, is een belangwekkend detail in de documentaire het moment waarop een niet aan een grote keten verbonden winkelier verhaalt van de afgelopen jaren en de duizelingwekkende jaarhuur die de huidige winkel op moet brengen.

nieuwegein en de slag om nederland

het winnen van een nieuw gebied
het wapen heet nu kapitaal
de kleine mensen redden ’t niet
verdwijnen –lijkt het- allemaal

en overal dezelfde pui
triomfbogen van steen en glas
de ketens wonnen weer een slag
waar eerst een echte winkel was

en onomkeerbaar gaat het door
en eigenheid verliest terrein
hoe hard klopt straks het stadshart nog
in het verbouwde nieuwegein?

soms denk ik hoe het ook kon zijn
in ied’re zaak een nieuwe geur
een winkelier die je begroet
een bel die rinkelt bij de deur

maar dat lijkt nu verleden tijd
de ketens krijgen overhand
en slachtoffers worden geteld
oh, wrede slag om nederland

© ton de gruijter 

doorslag




dat waren roerige tijden in de wijk ‘de doorslag’. hangjongeren, overlast, de neiging het recht in eigen hand te nemen, uiteindelijk resulterend in een heus  samenscholingsverbod. strenge gele borden werden door het gezag geplaatst. toch werd in die periode een ernstig feit geconstateerd, een vuurwerkbom vernielde een woningruit, en dat was niet zonder gevaar voor de in het huis aanwezigen. inmiddels blijken deze mensen verhuisd te zijn. dat is nogal wat. een gesprek tussen de gemeente en bewoners heeft, laat ik het diplomatiek zeggen, niet iedereen tevreden gesteld. desalniettemin is men van oordeel, dat het samenscholingsverbod niet hoeft te worden verlengd. we zijn allemaal benieuwd hoe een en ander zich ontwikkelt.

doorslag

en kijk, daar hangen jongeren
in groepen telt men ze van drie
en af en toe gebeurt er wat
maar niemand weet helaas door wie

er ligt een schaduw op de wijk
het gaat van angstig tot aan boos
want als er even kalmte kwam
bleek dat steeds uitermate broos

het gezag greep hier toen ferm in
het aantal borden werd verhoogd
waar op stond wat verboden was
‘meer dan drie wordt niet gedoogd’

het ligt niet slechts aan één partij
men gokt op water bij de wijn
maar wie beseft zich dat het best
en kan het hier weer rustig zijn

zo kijkt men ongerust naar straks
en of het echt geholpen heeft
maar onderhuids wacht men af tot
iets werkelijk de doorslag geeft

© ton de gruijter

beschermd dorpsgezicht jutphaas




hoera! zo, dat moet er even uit. een mooi stuk jutphaas, aan het water, zal de status krijgen van beschermd dorpsgezicht. terecht, verdiend, het is er mooi genoeg voor en we hebben nog maar zo weinig vroeger. ik mag er graag langs fietsen. als je een stukje omfietst, naar de van heukelumstraat, zie je een al te lang braak liggend terrein. het blote gras lijkt de strijd te hebben opgegeven. zelfs de hekken die er omheen staan hebben niet veel puf meer. maar ook met dat veld heeft men plannen. hoe het één zich met ander verhoudt, dat weet alleen de toekomst. dat er verschillende meningen over bestaan is wel helder.

beschermd dorpsgezicht jutphaas

beschermd wordt straks het dorpsgezicht
ziet u het bordje ‘schoolstraat’ staan?
van daar tot buxtehudelaan
en alles wat daar tussen ligt

want ach, de schoonheid van weleer
in gevelvormen vastgelegd
er is toch niemand die niet zegt
‘zo maakt men dat vandaag niet meer’

een straat erachter, dat is gek
daar ligt een veld met eromheen
begrenzing van een ijzerhek

gevreesd wordt een kolos van steen
die, aan etages geen gebrek,
straks afbreuk doet aan’t fenomeen

© ton de gruijter 

kinderboerderij




ik kreeg een opgewekt bericht van martin reijmerink, hoofdredacteur van www.pen.nl ( de digitale stad nieuwegein ), de site waar ‘ons nieuwegein’ een nauwe samenwerking mee kent. hij is opa geworden. nu ben ik dat ook, dus ik weet hoe leuk dat is. steeds meer opa’s in nieuwegein, dat lijkt te bevestigen dat de stad vergrijst. niks van waar, de keerzijde is dat de jeugd aanwast. en wie jeugd heeft, heeft toekomst. omzoomd door groen en rust ligt onze lokale kinderboerderij. daar moeten we zuinig op zijn.

kinderboerderij nieuwegein

naast het water, in het groen
ligt boerderij de ijsselstee
daar is het waar men kinders oogst,
één voor één en soms zelf twee

voorzichtig zaaien gaat vooraf
het is een heel precair gewas
maar als er goed geboerd wordt hier
klinken de kreetjes in het gras

dan haalt de boer de zuigeling
voorzichtig uit het groen
om het te wassen en te wegen
en een luier om te doen

dan zoeken hier de vrouwen
wat te pas komt in hun kraam
en wordt getorst dicht aan de borst
het verse kind met nieuwe naam

we wensen ze veel groeizaamheid,
dat ze gelukkig mogen zijn
en dat ze later met verstand
het ‘nieuwe’ zijn in nieuwegein

© ton de gruijter