'the pit'

op 19 april organiseerde de stichting ‘de vrienden van muziek’ een open dag in een eigen onderkomen aan de nedereindseweg. na ‘time out’ en ‘feniks’ mag men nu ‘the pit’ zeggen tegen het pand. de stichting is al jaren pleitbezorger voor een eigen plek voor jongeren die muziek beoefenen of willen horen. dat is ook belangrijk. misschien is het niet uw soort muziek, maar weet u nog hoe dat in uw jeugd was? juist.

ik vind dat we deze mensen veel succes moeten wensen. dat hebben ze nodig, want de ruimte moet nog verder worden opgeknapt én, er moet een sluitende exploitatie zijn.

zet hem op mensen!

‘the pit’

voorlopig heerst tevredenheid

al oogt de ruimte nog wat kaal

maar ’t podium, de eigen zaal

voor hún muziek, dat werd wel tijd

het vraagt nog kwasten vol met lak

voor later nog een businessplan

gericht op ’t kunnen blijven van

‘de vrienden’ onder ’t eigen dak

wie weet hoort u nog eens een hit

waarvan u later zeggen kunt

“da’s mooi dat dit hen werd gegund,

die band begon ooit in ‘the pit’”

© ton de gruijter

café in het park

al meer dan een jaar komt een groep vrijwilligers periodiek samen in het repair-café, natuurkwartier, het milieu-educatief-centrum. doel is het bruikbaar houden van zaken die kapot lijken. vlugge handen en fijn gereedschap bewegen over de goed bezochte tafels. en het is er nog vrolijk ook. zou dat komen door de toevoeging van het woord ‘café’ aan de naam?

café in het park

‘tot straks, ik ga naar het café’

een partner lacht, zegt; ‘dat is fijn

je kan niet vaak genoeg daar zijn

en neem vooral je spullen mee!’

café heet het, maar ’t heeft geen toog

geen drank vloeit hier, er staat geen tap

’t gaat om handwerk, snel en knap

gericht door een deskundig oog

een draadje los, een schroefje kwijt

een stekker die geen stroom meer geeft

een scherm waarop het beeld steeds beeft

men geeft het hier weer extra tijd

hier wordt van alles weer hersteld

een scheur gelapt, een moer gedraaid

van roest ontdaan en weer verfraaid;

doneren mag, da’s haast geen geld

© ton de gruijter

het kloppen van het stadshart

hoe zegt men dat ook al weer? ‘het duurt even, maar dan heb je ook wat’. de oplevering van de vernieuwde markt met winkelcorridor heeft op zich laten wachten en ineens is het alsof het nooit anders was. de tweede fase van de herinrichting van het centrum werd op 9 april feestelijk afgesloten met gebak, ballonnen, een groep kostuums en mantelpakjes, een wethouder, glaasjes en…u en ik natuurlijk.

het kloppen van het stadshart

de hamerlieden zijn naar huis

de hekken weg, de markt ontsloten

de gevels zijn weer schoongespoten

de hele boel ontdaan van gruis

de winkelier deelt uit en vlagt

‘het einde van de tweede fase!’

het is een feest, men heft wat glazen

en ’t lijkt wel of de toekomst lacht

de markt die nooit meer markt zal zijn

kent ook nog lege meters, ramen

waar geen producten staan of namen

van zaken ‘óók in nieuwegein’

of ’t hier zich als succes ontpopt

hangt nu van ons af, ’t is te hopen

dat de bereidheid hier te kopen

kan helpen dat dit stadshart klopt

© ton de gruijter 

blote meisjes en een jurk

inrichten is een vak. een nieuwe wandversiering of lamp moet passen bij de meubels die er al zijn. da’s niet altijd eenvoudig. dat geldt ook voor straten. ook voor overdekte straten zoals de passage in ons centrale winkelcentrum. lekker voor de liefhebber, zo’n kippenbar, maar er zijn effecten merkbaar die vooraf wellicht anders waren ingeschat.

blote meisjes en een jurk

gebruind als door een zonnebank

met blote borst en dito dij

een bijna schaamteloze rij

van stille meisjes op hun flank

hun gastvrij huis is zonder deur

en trekt een kijker, koper, klant

een uitweg uit verveling want

vanzelf ontsnapt alleen hun geur

zo kan een vrouw die passen gaat,

kijkt of een jurk haar fleuren kan,

te horen krijgen van haar man

dat zo’n gewaad kiplekker staat

© ton de gruijter 

'met recht' recreëren

dat was een belevenis, toen een delegatie van hier in utrecht in het archief de stadsrechten uit 1295 ‘herontdekte’. wij noemen onze nieuwe stad naar het oude plaatsje ’t gein, inmiddels verdwenen, en genoemd naar de ook verdwenen rivier de geine.  waar ’t gein ooit bestond, is nu het park oudegein, slechts een deel van een groter natuurgebied met waterlopen, ijsselbos en mooie routes naar elders.

‘met recht’ recreëren

wie fietst of loopt of kanovaart

langs doorslag naar de geinoordbrug

kan links of rechts, gewoon weer t’rug

’t is hoe dan ook de moeite waard

want hier lag ooit de stad ’t gein

met recht een stad, een document

maakt dat in oud latijn bekend

hier zouden nog restanten zijn

maar wat er dan ook vroeger was

’t is nu een plek met veel natuur

dat levert voor het vrije uur

plezier in ’t water, bos of gras

randstedelijk, maar hier is ’t stil

een groene long met blauwe rand

wie moet er nu nog buitenland?

op weg naar huis geurt zelfs de grill

© ton de gruijter