plettenburg's punt

volgens mij is er maar één volkstuinencomplex met een passende straatnaam. in de punt van plettenburg ligt de tuindersverening ‘a.t.v. galecop’ aan het eind van de tuiniersdijk. dan heb je net even wat meer. ik heb wel vaker aangegeven dat ik geen groene vingers heb, maar groene ogen heb ik wél, ik kan er goed naar kijken en deze plek vind ik reuze mooi, zo tussen de kanalen, naast aangemeerde schepen. wie niet tuiniert kan met bewondering kijken naar de bouwwerken, opgetrokken uit materialen die hier nog uitstekend een doel dienen.

plettenburg’s punt

die oudere planken, zo’n golfplaat, de deur

’t werd elders geen nut meer gegund

maar hier draagt het bij aan de sfeer, aan de kleur           

van plettenburg’s volkstuin, de punt

de punt die beschut door kanalen en sloot

en extra beschermd door een hek

ontvouwt aan de groenmens wat d’ aarde hen bood,

aan kenners van planten en stek

zo wroet men hier blij, de nagelrand zwart

en groeit er de groente of plant

zelfs leken die langsgaan zijn warm in het hart

‘het is hier een mooi stukje land’

© ton de gruijter

wolkenkrabber

het kunstwerk van jos kokke op de kruising van de batauweg en de wijkerslootweg heeft geen titel. het boekje ‘kunstroutes nieuwegein’ suggereert dat er een vogel in te zien is, maar dat er ruimte is voor associaties. gelukkig maar. wanneer er een bepaald weertype is, wordt de bedoeling volledig helder.

wolkenkrabber

steeds als er regen valt op straat,

de stad weer door het water zucht

dan krab ik wolken, vraag de lucht

wanneer de bui weer verder gaat

ik wijs de neerslag zelfs nog aan

een linker- of een rechterkant,

de route naar een ander land

om met de druppels heen te gaan

ik sta hier met de armen hoog,

alert op atmosfeer en druk

desnoods krab ik de wolken stuk,

wrijf ik het firmament weer droog

© ton de gruijter 

oude batterij

moet ik toch met enige schaamte bekennen dat ik niet wist welk gebied aan de overzijde van het kanaal tegenover de plofsluis ook allemaal nieuwegein was. ‘nooit gedacht’, om maar met de naam van de nabije boerderijwinkel te duiden, dat daar onze oude batterijen liggen. te ver weg? nog geen fietsverbinding? voelt een beetje als overzeese gebiedsdelen. maar; het is van ons en erg fraai. men zoekt een koper voor de batterijen, herbestemming binnen kaders. oude batterijen, niet weggooien!

oude batterij

een aardwerk, loods, een kazemat

met kloeke lieden aan ’t kanon

zodat geen vijand denken kon

dat hij hier vrije toegang had

bescherming bood de batterij

als voorpost van ’t jutphase fort

maar ‘d wapens konden op transport,

’t gebied wordt niet bedreigd, is vrij

nu wordt zij zelf als monument

beschermd, behouden en beschut

en krijgt zij op termijn nieuw nut

als soort van etablissement

en zo ontsluit zij straks ’t gebied

wat eerst door haar vergrendeld werd

de weg geopend, niet versperd;

in plaats van kruitdamp geur van friet

© ton de gruijter 

hulpschutsluis

is het de mooiste plek van nieuwegein? dat is altijd lastig te zeggen, maar het frederiksoord met de niet meer actieve sluis scoort erg hoog. een mooi samenspel van de sterke sluiswanden, weelderig groen en ansichtkaartwaardige huizen. wie hier fietst en van de dijk naar beneden komt doet er goed aan in de remmen te knijpen, want eigenlijk zou iedereen hier eens van de sfeer moeten genieten.

hulpschutsluis

de ‘oude’ moest gerenoveerd,

te aangetast door lange jaren

de doorgang zijn voor hen die varen

en dan weer dicht, de lek gekeerd

de hulpsluis bij ’t volmolengat

zou dienen voor het schepen schutten

zo kon men d’ route toch benutten

voor handel tussen land en stad

en nu, ze rust en hoeft voortaan

niets meer te doen dan onder bomen

een sfeer te bieden om te dromen,

wie langs gaat stil te laten staan

want ‘stil’ is hier het sleutelwoord

wat zou men hier nog meer behoeven?

men kan hier met een glimlach proeven

van schoonheid aan het fred’riksoord

© ton de gruijter